ΑΠΟ ΜΝΗΜΗΣ

Μνήμες του γενέθλιου χώρου και χρόνου. Μνήμες από τη φθορά του σώματος και της ψυχής κι από την άγρια μοναξιά του κόσμου. Μνήμες από την οδύνη πού προκαλεί η απονέκρωση της απτής πραγματικότητας. Μία καταβύθιση στα σκοτεινά και δυσερμήνευτα του Θανάτου, προκειμένου η Ποίηση να προσεγγίσει το ανοίκειο και να διαφοροποιήσει το σκότος στις σήραγγες του Χρόνου, της Μικροϊστορίας και της Ύπαρξης. Μνήμες από την άλλη υπόσταση των νεκρών, όταν πλέον γίνονται αέρας, φύσημα, ίσκιος. Από την άλλη ζωή τους, αυτή πού ζουν εντός μας. Μνήμες από τη δυνατότητά μας να ξενοδοχούμε τούς πεθαμένους μας μέσω της μνήμης. Μνήμες και προσωπικές ενοχές. Γιατί η τυραννία της μνήμης διαρκεί ακόμη κι όταν μας περιθάλπει η ευσπλαχνία της.
Από μνήμης, λοιπόν, αφού, όπως γράφει ο ποιητής Βύρων Λεοντάρης, δεν μπορούμε να γδυθούμε το δέρμα της μνήμης μας.