ΑΟΡΙΣΤΟΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Ο «Αόριστος Διαρκείας» αφουγκράζεται και ακουμπά σε όλα όσα πολλά οικεία εξυφαίνονται καθημερινά γύρω και μέσα μας, αυτά που φοβίζουν, πονάνε, δακρύζουν. Παρόμοιες πτυχώσεις στο ύφασμα, το ίδιο έργο κάθε χρόνο (βλ. Παραγγελία στον σκηνοθέτη, σελ. 16), επαναλαμβανόμενες επέτειοι, ένα θορυβώδες τέλος, ελπίδα μιας απρόσμενης απόδρασης (σελ. 21), πολυκαιρισμένα λεξικά συμβιβασμού, είναι όσα εκφράζει εξ ονόματός μας η ποιήτρια με οικονομία λέξεων, ρεαλισμό, χρώματα από το γκρι μέχρι το βαθύ γαλάζιο, αίσθηση στη διαχείριση των στιγμών, ένταση αλλά και πολλές παύσεις ανάμεσα σε στίχους, σελίδες και ποιήματα: ν' ακούει ρήματα βαριά, κι επίθετα περίτεχνα, παρομοιώσεις ηχηρές και νέα επινοήματα, και πάσης φύσεως γλωσσικές και μη αναφορές. Νόμιζε πως το «σ' αγαπώ» δεν προκαλεί ασάφειες. Πάλι μπορεί να διέθετε το λάθος λεξικό.