ANOREXIA NERVOSA

ΜΑΡΤΥΡΙΑ

Με λένε Στέλα (με ένα λάμδα), μικρή με φώναζαν Σταλίτσα, κι αυτή είναι η ιστορία μου. Είμαι 27 ετών και τα τελευταία 13 χρόνια της ζωής μου πάσχω από νευρική ανορεξία. Παλεύω εδώ και τρία χρόνια να νικήσω την ασθένεια κι ακόμη δεν έχω κερδίσει. Αποφάσισα να αφηγηθώ την ιστορία μου, ελπίζοντας ότι θα καταφέρω να δω τον εαυτό μου όπως είναι, ότι αυτήν τη φορά ο καθρέφτης θα μου πει την αλήθεια. Στέκομαι μπροστά σας αδύνατη, αδύναμη, γυμνή, ελπίζοντας να βοηθήσω άλλα κορίτσια που παλεύουν με τον ίδιο δαίμονα, που αναζητούν το δικό τους καθαρτήριο πάνω από λεκάνες τουαλέτας, που κοιτάζουν το αποσκελετωμένο κορμάκι τους και θέλουν να πριονίσουν τα «λίπη» που «ξεχειλίζουν», ακόμη και γι' αυτές που νομίζουν ότι μπορούν ακίνδυνα να κάνουν εξαντλητικές δίαιτες... Γράφω για τον Δημήτρη μου, που είναι διαρκώς δίπλα μου, μέσα μου, ένα. Η ιστορία μου είναι σίγουρα μια ιστορία αγάπης, η πιο δυνατή που εγώ τουλάχιστον γνωρίζω, είναι μια ιστορία προς το θάνατο που παλεύει να γίνει μια ιστορία για τη ζωή. Είναι μια ιστορία εφιαλτική. Δεν ξέρω μεγαλύτερο εφιάλτη από το να οδηγείς συνειδητά τον εαυτό σου στο θάνατο. Η νευρική ανορεξία καταργεί ακόμα και το πιο πρωτόγονο ένστικτο, αυτό της επιβίωσης. Αναστρέφει τον ορθολογισμό, στρεβλώνει την πραγματικότητα. Ο καθρέφτης αντεστραμμένος.

Αγαπητέ κύριε Μουρατίδη,
Ξεκίνησα κάπως ανορθόδοξα. Δε βρίσκω εύκολα λέξεις να περιγράψω αυτό που ζω, κι ας έχω γράψει χιλιάδες σελίδες κατά τη διάρκεια των σπουδών μου. Μόλις πληροφορήθηκα την εκδοτική σας προσπάθεια, αναζήτησα αμέσως το «Τετράγωνο» στο Διαδίκτυο και ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα από τις επιλογές και την αισθητική των εκδόσεων. Έγραψα αυτό το βιβλίο για να διαβαστεί. Ήθελα να πουλήσει δίχως να ξεπουληθεί... Γι' αυτό επέλεξα εσάς.
Συνήθως δουλεύω πολύ τα κείμενά μου, όμως αυτό το έγραψα με μία ανάσα, δίχως να μπορέσω να επιστρέψω ούτε σε μια λέξη που άφησα πίσω μου. Το τέλειωσα και ανάσανα. Δυσκολεύομαι λοιπόν να το κρίνω ως «καλό» ή «κακό». Μπορώ μονάχα να πω ότι το να το γράψω ήταν τόσο οδυνηρό, όσο και να το ζήσω.

ΣΤΕΛΑ ΛΕΤΣΙΟΥ
Θεσσαλονίκη, Ιούνης 2010