ΑΝΗΣΥΧΙΑ

Γήινες σκουληκότρυπες
είν' των μετρό μας οι σταθμοί.
Από τη μία μπαίνω
κι από την άλλη ευθύς βγαίνω
και τα πάντα αλλάζουν.
Μακάρι να 'ταν κι η ζωή μας έτσι.
Μ' ένα εισιτήριο φτηνό
ή παρμένο απ' τα χαλασμένα μηχανήματα
στην είσοδο του τερμινάλ
που κάποιος καλός άνθρωπος θα 'χε αφήσει,
στην κοσμομόνωση να 'μπαινα
και ν' άλλαζαν τα πάντα
στην επόμενη στάση.
Αραγε εγώ μεταφέρομαι
όταν με το μετρό ταξιδεύω
ή είν' ο κόσμος που αλλάζει
και πάλι στον ίδιο σταθμό κατεβαίνω,
ίδιος κι απαράλλαχτος;