ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ ΔΥΟ

Σήμερα εποχή κρίσης και απαξίας των ουμανιστικών ιδανικών και αξιών, σε μια εποχή όπου για ακόμα μια φορά ζει και βασιλεύει η παρακμιακή Pax Romana ''ντυμένη'' απλά ένα διαφορετικό όνομα, ''δεδομένης'' της αήθους αυτοκρατορικής κυριαρχίας των ΗΠΑ και του μεγάλου κεφαλαίου κάτι που εκφράζεται και γίνεται αισθητό καθημερινά σε όλα τα επίπεδα με το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης και της ιμπεριαλιστικής πολιτικής, οικονομικής μα και πολιτισμικής διείσδυσης του πνεύματος, αλλά και της νοοτροπίας του αμερικάνικου ''ονείρου''.

Ενός ''ονείρου'' νεκρού και απάνθρωπου, όπου προβάλλεται ο ατομικισμός, το βόλεμα, η χρηματολατρεία, αλλά και η αποδοχή χωρίς αντιστάσεις, χωρίς καν στοιχειώδεις αντιρρήσεις, του καθημερινού Big Brother ως κάτι φυσικού κοινωνικά και ηθικά αποδεκτού, ''φυσική'' απόρροια της σήψης του καπιταλιστικού συστήματος και συνάμα αντίκτυπος της πτώσης του "υπαρκτού σοσιαλισμού'' και της διάψευσης των πρώτων ελπίδων.

Σε μια τέτοια εποχή ήττας, αλλά και προδομένων ελπίδων, και συνάμα συναίνεσης και υποταγής των πάντων, ακόμα και αυτής της Αριστεράς, η Τέχνη πολλώ δε η Ποίηση και ο Λογοτεχνικός Ουτοπικός Αντίλογος αναγκαίος παρά ποτέ, ανθίστανται ακόμα μια φορά στο ρεαλισμό των κρατούντων, τη νοοτροπία του ωχαδερφισμού, και την αμερικάνικη υποκουλτούρα των τηλεσκουπιδιών των media, αναζητώντας καταφύγιο στην ουτοπία και το όνειρο.

Στο όνειρο που ζει στο βάθος της ανθρώπινης ψυχής, στο όνειρο που σταυρώνεται, πεθαίνει και τελικά ανασταίνεται καθημερινά στις μικρές, αλλά και στις μεγάλες στιγμές μας.