ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ 1867-1957

ΣΕΛΙΔΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΩΤΕΡΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο στο οποίο με τις προσωπικές καταθέσεις συνυπάρχει και μία σωρεία πληροφοριών γενικότερου ενδιαφέροντος, πληροφορίες οι οποίες προέρχονται από μια περιοχή της επιστήμης και μια εποχή η οποία, ενώ δεν απέχει πολύ, εντούτοις μιλάει για ανθρώπους, πράγματα, καταστάσεις και γεγονότα τα οποία σημάδεψαν τον τόπο και που μοιάζουν ωστόσο μακρινά. Η μαρτυρία αυτή τα φέρνει πάλι κοντά μας.

Ο Μ. Γερουλάνος συνέβαλε αποφασιστικά στην βελτίωση και διαμόρφωση των ιατρικών, νοσηλευτικών και εκπαιδευτικών πραγμάτων στην ιατρική της Ελλάδας της περιόδου 1900-1950. Στις Αναμνήσεις του εξιστορεί την δημιουργική ζωή του, από τον καιρό των σπουδών του κοντά στους μεγαλύτερους καθηγητές της ιατρικής στην Γερμανία του τέλους του περασμένου αιώνα, την θεαματική του εξέλιξη, την συμμετοχή του στην δημιουργία προϋποθέσεων ανάπτυξης των έως τότε σε καθυστέρηση ευρισκομένων χειρουργείων των νοσοκομείων, την δημιουργική του παρέμβαση στην βελτίωση των συνθηκών λειτουργίας τους και την επίδρασή του στους νέους επιστήμονες που δίδαξε στο Πανεπιστήμιο. Κι ακόμη, τους αγώνες του για την πρόοδο της επιστήμης και του πνεύματος, την πολιτική του σταδιοδρομία και την εθελοντική του συμμετοχή στους πολέμους.

Οι αναμνήσεις αυτές δρουν ως υπομνήσεις για όσους ξέχασαν ή δεν έμαθαν τι σημαίνει να εργάζεσαι για το κοινωνικό σύνολο, να προσφέρεις για την ανακούφιση του πόνου, να βλέπεις μπροστά προσβλέποντας για το καλύτερο. «Ευαγγελισμός», Δημοτικό Νοσοκομείο, Λαϊκό Νοσοκομείο, «Σωτηρία», Ιατρική Σχολή, Ιδιωτική Κλινική, διεθνή και ελληνικά συνέδρια, Ακαδημία, το Γερουλάνειον Ίδρυμα και πλείστα άλλα ενδιάμεσα έργα και επιτεύγματα είναι τα κεφάλαια τα οποία προσγράφονται στην ιστορία της νεώτατης χειρουργικής, της νοσοκομειακής περίθαλψης και της ιατρικής επιστήμης στην Ελλάδα. Η ιστορία μιας προσωπικότητας, με ευρύτατη απήχηση, επιβολή και κύρος, διηγημένη με θέρμη και αμεσότητα, ζωντανή, αποκαλυπτική, πλούσια σε πληροφορίες και γνώσεις, η οποία συνθέτει το πρότυπο του ανθρώπου-ανθρωπιστή, του ανθρώπου-δημιουργού.