ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΟ ΕΓΩ

Τις βούλιαξα στα βάθη, της ψυχής μου τα άνθη.
Τις πάλεψα με το κύμα να γίνουνε ποίημα.
Eίμαι πεζό στο βήμα.
Και βύθισα την ψυχή μου στην θάλασσά μου.
Τον ουρανό είχα για φύλακά μου και έτρεξα την κούρσα σε μίλι παραδείσου και πέταξα στην πύλη αβύσσου.
Πνίγηκα στο μαύρο, ντύθηκα λευκό.
Tα φτερά μου χτύπησα για να σωθώ.
Και να μαι πεζή βουτάω στο κύμα.
Την ψυχή μου βρέχω, με αυτό το ρήμα.
Στο είναι βουτάω γοργόνα που τσαλαβουτάω και βρέχω τις λέξεις αρμύρες γεμάτες, ποτέ ίδιες μα πάντοτε σταράτες.
Είμαι γοργόνα που αναζητάει τα βάθη που όλο φυλάει, ψάρι που σπαρταράει.
Αέρας, ξωτικό που κυνηγάει την λέξη, το ρήμα και γελάει.
Είμαι η κατάδυση στο είναι αυτό θυμάμαι τι είναι.
Είναι γραφή ψυχής που άνθρωπο αγαπάει.
Και νόθευσα το ποίημα με το πεζό.