ΑΙΑΣ

''Όποιος γεννιέται άνθρωπος σαν άνθρωπος οφείλει να ελπίζει'', τονίζει ο μάντης Κάλχας στον Τεύκρο, καθώς του εξηγεί τους λόγους για τους οποίους ο Αίας διώκεται από τη θεά της σοφίας. Μπορεί η προφάνεια αυτής της φράσης να αντλεί το κύρος της από τα θεσμικά κατοχυρωμένα χείλη που την προφέρουν, αλλά οι αρμοί της θα τρίζουν ακατάπαυτα, ώσπου ο Χορός, αποχωρώντας από τον τόπο της τραγωδίας, να της δώσει το τελικό χτύπημα: ''Ζούμε και βλέπουμε πολλά, κι όλο κάτι μαθαίνουμε. Όμως το μέλλον και η μοίρα καθενός: νύχτα βαθιά. Σαν τους τυφλούς μες στο σκοτάδι πάμε''. Η επισήμανση του Κάλχαντα συντρίβεται στον πυθμένα της ταυτολογίας: ο άνθρωπος σαν άνθρωπος οφείλει να ελπίζει, αλλά τι είναι άνθρωπος; Αυτό το ζώο που, σύμφωνα με μια φήμη τείνει διαρκώς προς τα επάνω και σύμφωνα με μιαν άλλη είναι μέτρο κάθε αξίας, δεν χρειάζεται να γνωρίζει τι είναι.