ADVERSUS ALEATORES ΚΑΤΑ ΚΥΒΕΥΤΩΝ

Το Adversus aleatores (ή De aleatoribus) είναι μια πραγματεία ενάντια στην πρακτική της κυβείας και, με μια πιο διασταλτική ερμηνεία, ενάντια στα τυχερά παιγνίδια εν γένει, γραμμένη περί τα τέλη του 3ου αιώνα μ.Χ. σε μια διάλεκτο αφρικανικών λατινικών.

Το έργο μεταφράζεται για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα με σκοπό την κάλυψη ενός βιβλιογραφικού κενού, το οποίο εντοπίζεται στο πεδίο της λατινόγλωσσσης εκκλησιαστικής γραμματείας. Αυτή η πραγματεία μας δίνει τη δυνατότητα να εξετάσουμε το πώς ο πρώιμος χριστιανισμός αντιμετώπισε την έννοια της τυχαιότητας (ιδιαίτερα σε μια περίοδο που η τύχη έχει αποκτήσει σχεδόν θρησκευτικές προεκτάσεις, οντάς θεοποιημένη).

Η μετάφραση του έργου συνοδεύεται από εισαγωγή, στην οποία γίνεται αναφορά στη διάρθρωση, στη γλώσσα και στο ύφος της πραγματείας, αλλά και σε ευρύτερα ζητήματα, όπως είναι το status των παιγνιδιών τύχης στην ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα, στο πώς ο συμβατικοποιημένος χριστιανισμός της βυζαντινής αυτοκρατορίας τα αντιμετώπισε, κ.ο.κ. Στο τέλος του κειμένου ακολουθεί σχολιασμός των χωρίων.