ΥΒΡΙΣ ΚΑΙ ΝΕΜΕΣΙΣ

ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΥ

Θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί η καταστροφική εκμετάλλευση του πλανήτη μας χωρίς να ασχοληθούμε και με το ψυχικό υπέδαφος του φαινομένου αυτού; Γιατί άραγε επιθυμούμε μια υπέρμετρη, χωρίς όρια, ανάπτυξη; ’λλωστε, όπως διδάσκει ο μύθος του Ίκαρου και του μαθητευόμενου μάγου, η λύση δεν θα προέλθει τόσο από την εξεύρεση εξωτερικών ορίων όσο από τον αυτοπεριορισμό του ανθρώπου. Οι αρχαίοι Έλληνες, πάνω στον πολιτισμό των οποίων θεμελιώθηκε η δυτική νοοτροπία, ένιωθαν δέος εμπρός στην ύβρη, τη δίψα του άπειρου που ενυπάρχει στον καθένα και πίστευαν ότι επέφερε τη νέμεση των θεών.

Μια βαθύτερη μελέτη της ιστορίας των αρχαίων Ελλήνων μας υποδεικνύει ότι η ανάλυση των ορίων της ανάπτυξης δεν μπορεί να αφορά μόνο τις τεχνικές της πλευρές, αλλά πρέπει να επικεντρώνεται και στην ψυχολογική της συνισταμένη, κυρίως όταν κυριαρχεί το αίσθημα ενοχής ότι παραβιάζουμε έναν πανάρχαιο θεϊκό νόμο.