ΤΟ ΡΟΜΑΝΤΣΟ ΤΗΣ ΠΕΝΤΑΡΑΣ

Στον κόσμο του Πήτσαμ και του Μάκχηθ δεν λειτουργεί καμιά ηθική. Η επίσημη Βικτωριανή ηθική στις πομπώδεις εξωτερικές εκδηλώσεις της χρησιμεύει για τον καθαγιασμό του αποικιακού μιλιταρισμού, αλλά η ίδια της η ύπαρξη προϋποθέτει και συνεπάγεται «την αυλή των θαυμάτων του Πήτσαμ και του μαχαιροβγάλτη Μάκχηθ».

Τα πρόσωπα σε αυτό το διδακτικό παραμύθι δεν είναι ούτε καλά ούτε κακά. Λειτουργούν απλώς μέσα σ' έναν ήδη καθορισμένο μηχανισμό. Οι πράξεις τους κρίνονται με μέτρο μονάχα το αποτέλεσμα. Ο Μρέχτ μιλάει με διάφανες παραβολές, ταυτίζοντας στην ουσία τον κεφαλαιοκράτη με τους άρχοντες του υποκόσμου. Δεν επικρίνει σαν κανένας ηθικολόγος τις απάνθρωπες πράξεις, τις περιγράφει μόνο, με τη σκληρή διαπίστωση, οτι σε μία μονίμως ρευστή ισοροπία, πολλαπλών και αντιφατικών συμφερόντων, η απανθρωπιά είναι ένα από τα μέσα που διαθέτει ο κεφαλαιοκράτης, για να διατηρήσει ή να ενισχύσει τη θέση του.

Το μυθιστόρημα του Μπρέχτ προσφέρει μια απίθανα ζωντανή εικόνα του γραφικού Λονδίνου της belle epoque με τις γκροτέσκ φιγούρες της πανστρατιάς των ζητιάνων και τις έντονα χρωματισμένες εικόνες του περίγυρου, που θυμίζουν συχνά εξπρεσσιονιστικό πίνακα.