ΤΟ ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ ΚΑΙ Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ

ΗΡΩΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΕΣ

Tην αυγή του 20ού αιώνα οι Ελληνες κάτοικοι του Πόντου, οι οποίοι είχαν διατηρήσει επί τρεις σχεδόν χιλιετίες αναλλοίωτα τα χαρακτηριστικά της εθνικής τους ταυτότητας, ανέμεναν με λαχτάρα την εξόρμηση της "μητέρας-πατρίδας" προς απελευθέρωση των "αλύτρωτων αδελφών". Οι μεγάλες επιτυχίες του Ελληνικού Στρατού στους Βαλκανικούς Πολέμους έδωσαν βάσιμες ελπίδες στους Πόντιους ότι σύντομα θα εντάσσονταν στη Μεγάλη Ελλάδα. Οι Τούρκοι ηγέτες όμως είχαν ήδη συμφωνήσει να εξολοθρεύσουν όλους τους χριστιανούς της Μικράς Ασίας. Το 1914 άρχισαν οι πρώτες σφαγές. Αργότερα η δυναμική διεκδίκηση της Ιωνίας από τον Ελληνικό Στρατό (1919-1922) προκάλεσε τη γενίκευση της εξόντωσης των χριστιανών. Επρόκειτο για την πρώτη μεθοδευμένη γενοκτονία του 20ού αιώνα.

Oι Πόντιοι όμως δεν δέχθηκαν -σε αντίθεση με τους Μικρασιάτες Ελληνες- μοιρολατρικά τον αφανισμό τους. Χιλιάδες άνδρες κατέφυγαν στα δυσπρόσιτα όρη της περιοχής, δημιούργησαν αντάρτικα σώματα και αντιστάθηκαν με άφθαστη γενναιότητα στους επίδοξους σφαγείς τους.

O γνωστός ιστορικός Σταύρος Καρκαλέτσης εξιστορεί με συναρπαστικό τρόπο τις τραγικές όσο και ηρωικές στιγμές του ποντιακού Ελληνισμού. Από τη γενοκτονία στην ένοπλη αντίσταση και τέλος στον ξεριζωμό, ο αναγνώστης γίνεται μάρτυρας της τουρκικής βαρβαρότητας, της ελληνικής κρατικής αναλγησίας αλλά και της δόξας που κέρδισαν οι Πόντιοι αντάρτες στα όρη της Πάφρας, του Τοπ Τσαμ και της Σάντας.