ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Η είσοδός μου στην ποίηση

Πριν περίπου σαράντα πέντε χρόνια διάβασα σ' έναν συμμαθητή μου τα πρώτα ποιήματα.
-Εσύ δεν είσαι μόνον με τους καλούς -μου είπε-αλλά και με τους κακούς!
Έτσι, προσπαθώντας να ξεχωρίσω το καλό απ’ το κακό, ακολούθησα άλλους ποιητές στα δύσβατα μονοπάτια της ποίησης.
Κάπου κουράστηκα. Μ' έπιασα να κοιμάμαι πάνω σ’ ένα βιβλίο, να κόβω δρόμο ή να θερίζω θέματα και φιγούρες σε χωράφια που τα είχαν καλλιεργήσει άλλοι ποιητές.
Δύσκολα τα μονοπάτια της ποίησης αλλά η δυσκολία αυτή έγινε για μένα επιούσια.
Με υπομονή και επιμονή, μια μέρα συνειδητοποίησα, πως μέσα από την ποίηση ήθελα να αντικρίσω την ψυχή της κοινωνίας.
Ως αναρχικός προσπάθησα να σπάσω τις βιτρίνες της μιας ή της άλλης πολιτικής που δεν αρμόζουν στον δικό μου χαρακτήρα.
Ως αδικημένος και επαναστάτης προσπάθησα να διευρύνω τους δρόμους για αυτούς που θέλουν να υψώσουν τη γροθιά και τη φωνή τους.

Όλα αυτά μέσω της ποίησης.