ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Έτσι υπόσχεται, έτσι μαγνητίζει, έτσι σκλαβώνει η μεγάλη χίμαιρα, το φλογερό όνειρο του κόσμου. Και όποιος την ακολουθεί δεν είναι βέβαια ελεύθερος, αλλά οδηγείται μετά από ποταμούς δακρύων, ύστερα από χρόνια, ένα ίδιο βράδυ, σε μία κυανή θάλασσα, η οποία αντικατοπτρίζει το φως αμέτρητων νεκρών αστερισμών που έσβησαν κάποτε γιατί δεν άντεξαν τη βαρύτητα της ελεύθερης πτώσης, η οποία για κάποιον που θέλει να ίπταται είναι αδυσώπητη αλλά αναγκαία.

Από ανάγκη όμως δεν πείθεται πραγματικά κανείς, από ανάγκη κανείς δεν κατακτά την ελευθερία, αλλά το μόνο πράγμα που υπάρχει και αξίζει να υπάρχει στον κόσμο είναι μία ανυπότακτη βούληση, ένα ελεύθερο πνεύμα που νοεί, εννοεί, πάσχει και συμπάσχει, πράττει και μετανοεί, θεωρεί, ίπταται και αναθεωρεί και εφορμά εκτός εαυτού, ενθυμούμενο το παρελθόν (αλήθεια), διακινδυνεύοντας το παρόν και διακυβεύοντας το μέλλον. Το φως αυτού του πνεύματος, που και αυτό συμπυκνώνεται τελικά στη λάμψη ενός άστρου που κάποτε σβήνει, δεν χάνεται και δεν βυθίζεται στο άπειρο, αλλά εναρμονίζεται με το σύμπαν, εισχωρώντας στα σκοτεινά σπήλαια των βουνών και στα παγωμένα ρεύματα των ωκεανών, γονιμοποιώντας ακόμα και τα απολιθώματα ενός απέραντου κάτω κόσμου, όπου στενάζουν όσοι σκανδαλωδώς έζησαν χωρίς να κατακτήσουν τίποτα.