ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ

Οι σημειώσεις αρχίζουν τον Νοέμβριο του 1968 και φτάνουν ως το Μάιο του 1974. Χωρίς ωραιοποιήσεις και αυτολογοκρισία, καταγράφονται αποκαλυπτικά περιστατικά, συγκινητικές στιγμές, λόγια και συμπεριφορές Ελλήνων και ξένων που έπαιξαν εκείνο το διάστημα κάποιο ρόλο. Ήταν ο καιρός που οι πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής του παρελθόντος είχαν γίνει πολύ κοντινοί και προσφέρονταν για παρατήρηση. Ο Καραμανλής ήταν ένας μοναχικός αυτοεξόριστος που, ανά πάσα στιγμή, μπορούσε να πει πόσα χρόνια, μήνες και μέρες λείπει από την Ελλάδα. Ο Κωνσταντίνος αναπολούσε τα παιδικά του χρόνια στον κήπο του Παλατιού. Οι πολιτικοί διηγούνταν τα λάθη και τις αναμνήσεις τους κι έκαναν ολονύχτια αυτοκριτική στα μπαρ του Παρισιού και στα έρημα σαλόνια των ξενοδοχείων του Στρασβούργου, όπου πάσχιζαν να επηρεάσουν επιτροπές ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να πείσουν τους ξένους για τη φασιστική ιδεολογία του καθεστώτος που είχε υποδουλώσει τη χώρα τους. Οι "ήρωες" είχαν αποδειχτεί λιγότερο ήρωες. Οι "καλοί" και οι "κακοί" της πρόσφατης ελληνικής πολιτικής ιστορίας είχαν δείξει το ανθρώπινο πρόσωπό τους. Είχαν κατανοήσει αλλήλους, είχαν συνεργαστεί και μπορεί κανείς να πει ότι τότε γεννήθηκε το πνεύμα της εθνικής συμφιλίωσης.