ΤΟ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΟ ΠΛΑΤΟΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

Είμαι αυτή που επιμένει να φοράει στο λαιμό της
ένα κολιέ με πυγολαμπίδες
για να φωτίζει η νύχτα, στο δωμάτιό μου,
με μικρές, διακριτικές και γαλάζιες φλόγες

Μια ακόμα ανάμεσα στο πλήθος
ψάχνοντας τη γωνιά κάτω απ' το κυπαρίσσι
ή την αρμονική συγχορδία των κυμάτων

Η παράλογη που ανοίγει τον κόσμο
γυμνόστηθη και ξυπόλυτη,
στην πίστα του τσίρκου

Αυτή είμαι.
Μια μικρή φλόγα κάτω απ’ το μανίκι
του τυφλού γείτονα.