ΤΟ ΦΕΥΓΑΤΟ ΚΛΑΠΕΤΤΟ

Το "φευγάτο κλαπέττο" μοιάζει να αντιστρέφει τους όρους της λογοτεχνίας, που συνήθως θέλει να μιμηθεί τη ζωή. Εδώ η ζωή προσπαθεί να μιμηθεί απεγνωσμένα τη Λογοτεχνία, και εν τέλει το κατορθώνει. Με πολλά πρόσωπα με γλυκόπικρο χιούμορ, με φιλοσοφική αναζήτηση αλλά και με γέλιο, με τσακωμούς και κυρίως με αγάπη γι' αυτό το θαύμα που λέγεται ζωή και στο οποίο είμαστε όλοι εμπλεκόμενοι.

Γερμανοί κατακτητές, υδραυλικοί, καθηγητές, δικηγόροι, Γιουνγκιανά επίπεδα, ένας κόσμος σύνθετος και γοητευτικός, ξεδιπλώνεται στις σελίδες του βιβλίου. Τα πρόσωπα, περίπλοκα συνδεδεμένα, λειτουργούν ως πιόνια σε μια τοιχογραφία με φόντο την Κέρκυρα την ιστορία της και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της. Το ιταλικό πάθος, το αγγλικό χιούμορ, η ελληνική αναρχία και το έντονο χρώμα των Βαλκανίων διαπλέκονται σε μια αφήγηση με πλούσια, καλοπροαίρετη, και σαφώς ρομαντική, μισανθρωπία.

Ιστορίες που ξεκινούν πάρα πολλά χρόνια πίσω στοιχειώνουν την καθημερινότητα των τριών βασικών ηρώων του βιβλίου. Δεσμοί φανεροί ή κρυμμένοι τους οδηγούν σε σχεδόν σουρεαλιστικές καταστάσεις, αν όχι παράλογες. Το μυθιστόρημα μοιάζει με μικρογραφία του Σύμπαντος που περιέχει τα πάντα, ακόμα και την αυτοκαταστροφή του.

Το τέλος της αφήγησης είναι τόσο απροσδόκητο και ανατρεπτικό, ώστε ο αναγνώστης αφήνει το βιβλίο με ένα χαμόγελο, που αιωρείται ευεργετικά στο δωμάτιο και στη σκέψη του.