ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΜΕ Τ ΑΣΤΕΡΙΑ

Η στέγη του σπιτιού ήξερε τα πάντα για το αγόρι.
Ήξερε ότι το αγόρι κάθε που νύχτωνε, και όταν όλα τα παιδιά της ηλικίας του πήγαιναν στην αγκαλιά του Μορφέα, αυτό ανέβαινε τη σκάλα που οδηγούσε στο παράθυρο, και ερχόταν στην δική της αγκαλιά. Το αγόρι ξάπλωνε επάνω της και κοιτούσε τον ουρανό που ήταν πλημμυρισμένος αστέρια ενώ η στέγη το αγκάλιαζε στοργικά με τα ζεστά της κεραμίδια.
Η στέγη αγαπούσε πολύ το αγόρι. Εκτός από μερικές κεραμιδόγατες που την επισκέπτονταν που και που, το αγόρι ήταν ο μοναδικός της φίλος. Ήξερε όλα τα μυστικά του και εκείνο τη γνώριζε καλά, κεραμίδι προς κεραμίδι.
Δεν ξέρω αν η στέγη αυτή, ήταν μια συνηθισμένη στέγη αλλά το αγόρι αυτό σίγουρα δεν ήταν ένα συνηθισμένο αγόρι.
Το αγόρι, μόλις έκλεισε και το τελευταίο φως από τα γειτονικά σπίτια, σηκώθηκε όρθιο και άπλωσε τα χέρια του στον ουρανό. Θύμιζε μωρό που σηκώνει τα χέρια του ψηλά για να το πάρει αγκαλιά ο γονιός του..."