ΤΙ ΧΡΩΜΑ ΝΑ ΕΧΕΙ Η ΕΛΠΙΔΑ

Το συγκεκριμένο βιβλίο περιλαμβάνει έντονα το στοιχείο της απώλειας… την χρονιά που μας πέρασε βίωσα έντονα αυτό το περίεργο συναίσθημα και αυτό με οδήγησε να γράψω το εγχειρίδιο που κρατάτε στα χέρια σας. Το βιβλίο αυτό αποτελείται από ένα αστυνομικό θεατρικό δράμα, το οποίο λέγεται «Μαριονέτες», μια κωμωδία που λέγεται «Γραμμή υποστήριξης», ένα κοινωνικό δράμα στο οποίο κυριαρχεί πολύ έντονα η απώλεια και λέγεται «Ξημερώνει…» και δύο μονολόγους, ο μονόλογος «Μια τελευταία παρτίδα» και ο μονόλογος «Εφιάλτης ή πραγματικότητα».

Στο έργο «Μαριονέτες» ο νεαρός Μάκης πρώην αλκοολικός επιστρέφει από την Αμερική που είχε πάει για αποτοξίνωση στην Αθήνα και προσπαθεί να βρει τον άνθρωπο που του στέρησε εκείνο το βράδυ πριν 14 χρόνια τον αγαπημένο του αδερφό Ορέστη. Επιστρέφοντας στην Αθήνα συναντάει τον πρώτο του μεγάλο και ανεκπλήρωτο έρωτα, την Ελβίρα, η οποία όμως έχει γίνει μια σπουδαία γιατρός και έχει συνεχίσει την ζωή της με έναν εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, τον Αλέξανδρο. Η ζωή της Ελβίρας κυλάει ήρεμα… ή μάλλον έτσι νομίζει η ίδια, τελικά όντως η ζωή συνεχίζεται ή μήπως κάποια πράγματα δεν μπορούν ούτε να ξεχαστούν αλλά ούτε και να κρυφτούν… στο συγκεκριμένο έργο οι ήρωες δίνουν πολύ μεγάλες μάχες με τον εαυτό τους, με το είναι τους, αλλά και με τον κοινωνικό τους περίγυρο.

Στον μονόλογο «Μια τελευταία παρτίδα» ο Πάρις ο δειλός πρίγκιπας της Τροίας όπως έχει χαρακτηριστεί από πολλούς, στέκεται πάνω από το νεκρό, σκεπασμένο με ένα σεντόνι, σώμα του αδερφού του και πρωτοπαλίκαρου της Τροίας Έκτορα λίγο πριν την κηδεία του και παίζει μαζί του μια τελευταία παρτίδα σκάκι μετακινώντας ο ίδιος ο Πάρις και τα λευκά και τα μαύρα πιόνια. Κατά την διάρκεια της παρτίδας ο Πάρις μέσα από έναν πολύ φορτισμένο μονόλογο, μιλάει για την αγάπη και την υπερηφάνεια που ένιωθε για τον Έκτορα, για την ντροπή που ένιωθε ο ίδιος ο Πάρις για τον εαυτό του χαρακτηρίζοντας τον σε μια στιγμή ως «Την ντροπή της Τροίας προσωποποιημένη», αλλά και για την θλίψη που ένιωθε για τον θανόντα αδερφό του, για τον πατέρα του, για την νύφη του την Ανδρομάχη, αλλά και για τον λαό της Τροίας.