ΤΑ ΤΡΙΑ ΦΤΕΡΑ

Ήταν κάποτε ένας αυτοκράτορας που είχε τρείς γιους και αναρωτιόταν σε ποιον, θα έπρεπε να αφήσει το βασίλειό του. Οι δύο μεγαλύτεροι γιοι του ήταν συνετοί και γεροδεμένοι άντρες, «γρήγοροι τόσο στο σπαθί όσο και στο λόγο, ενώ ο μικρότερος γιος δεν είχε περισσότερο μυαλό από μια πασχαλίτσα». Αν και η λογική μπορούσε να του υποδείξει την απόφαση του αυτός αγαπούσε τα παιδιά του ακριβώς το ίδιο και δεν μπορούσε να τα ξεχωρίσει. Όταν βρέθηκαν στα πόδια του τρία φτερά, ήταν σίγουρος πια γι’ αυτό που έπρεπε να κάνει. Θα τους ζητούσε να του φέρουν το ομορφότερο χαλί του κόσμου, η τύχη όμως θα αποφάσιζε την κατεύθυνση που θα έπαιρνε ο καθένας. Έτσι κι έγινε, ο βασιλιάς φύσηξε τα τρία φτερά κι άφησε τον άνεμο να δείξει τον δρόμο, το πρώτο έδειξε προς την ανατολή, το δεύτερο προς τη δύση και το τρίτο φτερό προσγειώθηκε στα πόδια του μικρότερου γιου. Την ώρα που οι δυο μεγάλοι αδελφοί γελούσαν σαρκαστικά σε βάρος του μικρού, εκείνος έδειξε εμπιστοσύνη στα σημάδια και προσπάθησε να εκπληρώσει την επιθυμία του πατέρα του…