ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΜΗΔΕΙΑΣ ΑΚΟΜΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ

Ο συγγραφέας, πλάθει τους ήρωες και αντι-ήρωες του βιβλίου του, με την ίδια χάρη που ένας ζωγράφος χρησιμοποιεί την παλέτα του για να δημιουργήσει μια πανδαισία χρωμάτων, με το ίδιο τάλαντο που ένας γλύπτης δίνει μορφή σε ένα σύνολο παραστάσεων, επάνω σε κάποια ακατέργαστη πέτρα. Αντλώντας, προφανώς, από τυχαία πρόσωπα της καθημερινότητας, όλα εκείνα τα στοιχεία που ταιριάζουν στη δομή και το ύφος των χαρακτήρων, που απαρτίζουν το παρόν μυθιστόρημα, μεταχειρίζεται τους πρωταγωνιστές του έργου του, με τρόπο που θυμίζει την ακρίβεια και την ευρηματικότητα, ενός ακροβάτη, προικοδοτώντας τους άλλοτε με το σπόρο της αρετής και πότε, πάλι, με τον καρπό της κακίας.

Με τη δύναμη του ρεαλισμού, παρούσα, να στοιχειώνει το ανθρώπινο δράμα, μα και με χροιά ρομαντισμού, να συνοδεύει το άρωμα της ελπίδας, παραθέτει μια ανθρώπινη ιστορία που υπόσχεται μοναδικές συγκινήσεις.

Η διήγηση του Μάνου Παναγόπουλου, αν και απαλλαγμένη από βερμπαλισμούς, κάθε άλλο, παρά λακωνική μπορεί να θεωρηθεί. Με ευδιάκριτο το στοιχείο της τραγικότητας στο εύρος των κειμένων, ο συγγραφέας υφαίνει την πλοκή του μυθιστορήματός του, διατηρώντας έναν υποδόροιο θεατρικό λυρισμό απ' τον οποίο ξεχωρίζουν οι εύστοχα τοποθετημένοι μονόλογοι, τα ισοβαρή διαλογικά μέρη, ο κρουστός λόγος αυτών, οι εσκεμμένες εναλλαγές της ταχύτητας στη ροή της αφήγησης, η προσεκτική επιλογή των χωροχρονικών ενοτήτων και οι έμμεσες ερωτήσεις που θέτει προς τον αναγνώστη.