ΤΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕΣΟΧΩΡΑΣ

ΛΥΚΟΦΩΣ

Είμαι μια πέτρα του μηδενός
που γρήγορα θα πέσει
στο στρόβιλο της δύσης
που σβήνει σιγά σιγά μέσα στο αίμα της.
Θα εξαφανιστεί
χωρίς ένα χλωρό κλαδί να κρατηθεί για λίγο
ή ένα χαμόγελο
ή ένα άστρο
ή έναν ψίθυρο αγάπης.
Όλα τυλιγμένα στο μεγάλο κενό
και τον πέπλο της μοναξιάς
γύρω μου και πέρα
έσβησαν τα λυχνάρια του φεγγαριού,
προδομένες αγάπες.