ΣΤΗΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ ΤΑ ΠΑΤΗΣΙΑ

Ο κόσμος της παλιάς Αθήνας. Οι άνθρωποι του θεάτρου... Ο χώρος, ο χρόνος... Τα περάσματα από την ανεμελιά στην κατοχή, τον εμφύλιο, τη μετανάστευση, την αντιπαροχή.. Οι χαρακτήρες μιας οικογένειας που για χάρη του θεάτρου διέσχιζαν το αόρατο τείχος του διχασμού μιας πόλης... Ένα αφήγημα εξαιρετικής ακρίβειας, γλυκύτητας και ευαισθησίας!

Ο πατέρας της Ιουλίας ήταν ένας ευχάριστος άνθρωπος. Τον συμπαθούσαμε όλοι, μεγάλοι και μικροί. Έλεγε αστεία κι ήταν ευγενής... Στην Κατοχή πήγαινε από τα Πατήσια στον Ερυθρό Σταυρό, που ήταν η δουλειά του, με το ποδήλατο. Ποδήλατα δεν υπήρχαν πολλά τότε, ίσως και να είχε ειδική άδεια επειδή δούλευε στο νοσοκομείο. Το πρόσεχε πολύ πάντως, κυρίως μην του το κλέψουνε. Αν του το ζητούσε κανείς, έλεγε: «Η γυναίκα και το ποδήλατο δεν δανείζονται». Κι έτσι ξεπερνούσε το σκόπελο.