ΣΤΗΝ ΕΝΔΟΧΩΡΑ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ

ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΟΥ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Πέτρινο, κεραμόσκεπο, με όψη αρχοντική
ένα σχολείο όρθωνε χρόνια τ' ανάστημά του
κι ο διαβάτης έβλεπε περνώντας από κει,
τις αναμνήσεις να πηδούν απ' τα παράθυρά του.

Τους τοίχους εστολίζανε ηρωικές μορφές
ιστορικές αναδρομές απ' το εικοσιένα,
χάρτες ηπείρων, εποχών και άλλες ζωγραφιές
από τα χέρια των παιδιών μ' αγάπη καμωμένα.

Μία μεγάλη αίθουσα σαν μάνας αγκαλιά
με θαλπωρή μας κράταγε χειμώνα, καλοκαίρι
κι ήμασταν όλου του χωριού τ' ανήλικα παιδιά
που μοιραζόμασταν δυο-δυο της γνώσης το πανέρι.