ΣΤΑΣΙΩΤΙΚΑ [1-50]

Το μεσημέρι, ασύστατοι, με σκοτεινές ακίδες
αλμύρας σύγκορμης αρχίζουν το τραγούδι οι αχινοί:
Αφέντη, δρυοκολάπτη των νερών
και των βυθών παγόνι,
σου φέρνουμε τα μήλα ζευγαρωμένα.
Δέξου τη μήτρα των ακτών από του πονηρού,
πονηρέ: ο επίμαχος θεός των θερινών καταγμάτων,
ο καταγεγραμμένος σατανάς των αμήχανων λαχανιασμάτων, ο εκπεφρασμένος άνθρωπος των
επιδέξιων αμαρτημάτων.