ΣΤΑ ΜΙΣΑ ΤΟΥ ΚΑΒΟΥ

Λευκόχρυσες αφές στο σεληνόφως
ολόγιομο
στις είκοσιμία και δεκαπέντε ακριβώς.
Αφρώδης ο Αλωνάρης
δροσίζει την κάψα της δαντέλλας
στις πατημασιές παρθένας άμμου.

Τώρα που σίμωσε η φτώχια στα ενεχυρο-
δανειστήρια της θλίψης
πώς λάμπουν καθάρια τα ορυχεία στο γιοφύρι τ' ουρανού!

Υψιπετή κι αλώβητα καλούν στη μέθη
με τ' άνθη της νύχτας.
Για δες που ξεπροβάλλουν στις γωνιές με λευκό φόντο.

Στεναγκαλισμοί του κάλλους στα τρεχαντήρια του χρόνου.