ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΕ ΤΗ ΓΗ

Θα πρέπει να 'νιωσε τόν τρόμο του Θεού
Η γη
Και σκίστηκε βαθιά
Και για ανταμοιβή της δόθηκε
Να επικρέμαται η ομορφιά του βράχου μια απειλή
Και να βουίζει στον βυθό του ποταμού
Η ροή καλύπτοντας το βάθος της
Μέχρι τα αρπαγμένα απ' τις ρωγμές
Των βράχων σκίνα που έρχονται να διασκεδάσουν τη θωριά τους
Γι' αυτό στου φαραγγιού τα χείλη
Φώλιασαν κάποτε οι ερημίτες
Στης σκήτης τους τον ίλιγγο
Το δέος το δικό της το αέναο
Να παραστήσουν