ΠΕΖΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ

«Ποιοι ήταν οι λόγοι που ώθησαν τον Κ.Γ. Καρυωτάκη, τον τελευταίο χρόνο της ζωής του, στην πεζογραφία; Τι ήταν αυτό που τον έκανε να υπερβεί το φράγμα του στίχου και να αναζητήσει άλλα, πιο ευρύχωρα πεδία, στα οποία πίστεψε, προς στιγμή, ότι θα είχε μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων;

Τα γραμμένα τον τελευταίο χρόνο της ζωής του ποιητή (1927-1928) εννέα πεζά προαναγγέλλουν ένα τέλος. Στοιχειοθετούν το σκληρό κέλυφος μιας σιωπής που, προσώρας, είναι διάχυτη, σαν αίσθηση απειλής, με ευδιάκριτη την τάση να συρρικνωθεί και να συγκεκριμενοποιηθεί. Αποτελούν τους «πικρούς» καρπούς μιας ανεξέλεγκτης, όσο και επώδυνης, εκφραστικής κρίσης, αξεδιάλυτα συναρτημένης με ένα πνευματικά και σωματικά βιωνόμενο υπαρξιακό αδιέξοδο. Ο συγγραφέας τους, διακατεχόμενος από το οδυνηρό αίσθημα της ματαιότητας κάθε ψυχικής επαφής και συνεννόησης με τους ανθρώπους, «μπαινοβγαίνει με ποιητική άνεση και με τελικό του όπλο τη σάτιρα στη δική του νέκυια». Πουθενά αλλού στο προηγούμενο έργο του δεν εντοπίζεται «τόσο έντονο, και εμφανιζόμενο ως αρχετυπικό, το ''μαύρο''» ένα «μαύρο» που, στην προκειμένη περίπτωση, υπέχει θέση διαβατηρίου για την οικειοθελή κατάβασή του στον θάνατο.»

Από την Εισαγωγή του Κ.Γ. Παπαγεωργίου