ΠΕΡΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ Τ ΟΥΡΑΝΟΥ

Εδώ που οι καιροί ξεχάσανε τ' ονόματά μας και μονάχα το φεγγάρι κατοικεί μέσα μας, εδώ ....που οι λεύκες.... δεν είναι πια λαμπαδόκορμες και τα νυχτολούλουδα μυρίζουν πανικό, Εδώ ακόμα στρατοπεδεύω. Εραστής ενός ονείρου, που εκ βάθρων θρυμματίζεται. Οπαδός αμετανόητος, ενός χαμένου αλλοτινού κόσμου. Γοργόνα μιας πουλημένης... ρυπαρής θάλασσας Σύννεφο φοβισμένο... ανάμεσα σε στέγες που ξεπεράσαν το μπόι μου. Εδώ ακόμα.... Να προσδιορίζω εκ νέου, τον ορισμό της μοναχικότητας. Να αναπνέω, σαθρό... κονσερβοποιημένο αέρα. Να τρέφομαι με φυλλάδες, που σπάνια μου προσφέρουν οράματα. Να προσπερνιέμαι με απαξίωση , από εκφυλιστικά εμπνευσμένους επικρατούντες. Χωρίς καμιά διάθεση μετάλλαξης Χωρίς καμιά διάθεση συναίνεσης... ή επανάστασης Ένας αναποφάσιστος, ουτοπιστής, ανθρωπάκος.... Που παραπλανήθηκε, για την χρηματιστηριακή τιμή των ονείρων που ξεπούλησε....σε χρόνους παρελθόντες. Νοσταλγός μιας Βαβέλ ....που νόμιζε τραγική.