ΠΑΙΔΙΑ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ

Θυμάμαι τα λόγια του Βαλδεμάρ Κούζκο τη μέρα που μας άφησε να φύγουμε στην Ευρώπη. Μας πήρε στα γόνατά του , τον αδελφό μου κι εμένα και είπε με την πνιχτή του φωνή, που μας ανάδευε τα σπλάχνα: «Βαθιά μέσα σας, τόση δα, κοιμάται η Βραζιλία. Όσο μεγαλώνετε, τόσο θα μεγαλώνει. Θα κινείται. Θα τη νιώθετε παντού. Θα είστε σαν τη γυναίκα που φέρνει στον κόσμο παιδί. Θα διαπιστώσετε πως κάνει κρύο σ' εκείνη τη μεριά του Ατλαντικού. Θ' αποζητήσετε ξηρούς καρπούς, ζαχαρωμένους, τ' αργόσυρτα, τρυφερά τραγούδια που σπαράζουν τους ουρανούς μας πιότερο από τις καταιγίδες. Τότε θα πρέπει να γυρίσετε...»