ΟΤΑΝ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΧΟΡΕΥΟΥΝ

«Από εκεί προέρχεται όλη μου η δυσπιστία για τη μέθοδο των λογικών συμπερασμάτων. Είπα στη δικηγόρο μου να μη σε προσλάβει με καμία δύναμη αν πρώτα δεν σιγουρευτεί ότι ήσουν απολύτως παράλογος, φίλε».

Ο Έκτορ ήταν πάντα ξένος, εκτός τόπου. Δεν είχε δικά του σκηνικά, είχε μόνο δανεικά σκηνικά, κατασκευασμένα ειδικά για εκείνον, έναν απελπισμένο ηθοποιό χαμένο στη μέση μιας παράστασης, στο κέντρο των σανιδιών, χωρίς σενάριο στα χέρια, χωρίς κανένα ταλέντο, χωρίς καμιά ικανότητα αυτοσχεδιασμού. Ήταν χαμένος σ' εκείνο το χωριό όπου σύμμαχοι δεν έλεγαν να φανούν και όλος ο κόσμος είχε απαντήσεις σε ανύπαρκτες ερωτήσεις. 'Αρχιζε να χάνεται μέσα στην ομίχλη του Μεξικού, να μην αναγνωρίζει τον εαυτό του στους δρόμους. Γερνούσε, και μαζί με την ηλικία ερχόταν η αίσθηση απουσιών, πολλών μικρών αμνησιών για πράγματα που έπρεπε να ήταν σημαντικά κάποτε, αλλά είχε ξεχάσει να τα σημειώσει στην καρδιά του. Δεν ένιωθε ούτε καν θλίψη για τον εαυτό του. ’ρχιζε να μοιάζει με τον άνθρωπο που γύρευε. Ήταν και οι δύο χαμένοι στον Σαν Αντρές.

Δάσκαλοι απεργοί από το Νότο και τις περιοχές των Τσιάπας έρχονται στο κέντρο της Πόλης του Μεξικού. Οι αρχές έχουν συλλάβει και φυλακίσει τον ηγέτη τους Μεδάρδο Ριβέρα για τον «φόνο» ενός επαρχιακού άρχοντα. Παραποιούν και εξαφανίζουν συνειδητά τις μαρτυρίες και τα στοιχεία που αποδεικνύουν την αθωότητα του κατηγορουμένου. Και μια δραστήρια ακτιβίστρια νέα δικηγόρος, η Μαρισέλα Καλντερόν Γκαλβάν, προσλαμβάνει τον ιδιότυπο ντετέκτιβ ΕΚΤΟΡ ΜΠΕΛΑΣΚΟΑΡΑΝ ΣΑΫΝ, ο οποίος ξεκινάει την αναζήτηση «νεκρών» που χορεύουν σε ντισκοτέκ και συζητάει στη φυλακή με τον Ριβέρα για ζητήματα περί αληθοφάνειας και παραποιημένης λογικής μέσα από τα λεγόμενα του Σέρλοκ Χολμς στις ιστορίες του Κόναν Ντόυλ, σ' ένα Μεξικό παράλογο, τραυματικό και διεφθαρμένο.