ΟΤΑΝ Ο ΒΙΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΟΣΠΑΡΤΟΣ

Ξέρει μονάχα πως λιώνει και μόνο στη σκέψη του, λιώνει σε κάθε του κοίταγμα και ας μην είναι κοίταγμα ερωτικό. Κλείνει τα μάτια της και τον ονειρεύεται. Ονειρεύεται τα μεγάλα σκληρά του χέρια να χαϊδεύουν το κορμί της κόβοντας τους καρπούς της νιότης της και να μεταμορφώνονται μεμιάς στα πιο απαλά χέρια του κόσμου... Αισθάνεται τα καυτά του χείλη να σέρνονται πάνω στην διψασμένη της σάρκα και το ξέρει πολύ καλά πως δεν μπορεί να δοθεί σε άλλον... Εκείνη μπορεί να ονειρεύεται όμορφες στιγμές κοντά του και να ζει με τη σκέψη του.

Όμως τα γεγονότα πολλές φορές θα της ανατρέψουν αυτό τον τρελό έρωτα. Εκείνη όμως συνεχίζει. Η ζωή της μοιάζει ναρκοπέδιο αλλά πάντα ελπίζει και πάντα αναγεννιέται από τις στάχτες της μέχρι τελικά να αποδειχθεί η πραγματική αλήθεια. Αυτός ο τρελός έρωτας για εκείνον άξιζε ή όχι;