ΟΛΑ ΜΟΥ ΤΑ ΑΥΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΜΟΥ

Ο Αλέξανδρος αναζητά την ανθρώπινη επαφή σε κάθε στιγμή που έχει ήδη περάσει. Ο μυστηριώδης Αμβρόσιος θα διεισδύσει στο άβατο του μυαλού του προσπαθώντας να τον βγάλει από τη μοναξιά της σιωπής. Ίσως η λύση να βρίσκεται στα χαμένα Κείμενα της Δομινιτιανής. Η απώλεια, που ακολουθεί παντού τα βήματά του, θα του στερήσει αμετάκλητα συναισθήματα και σκέψεις που γέμιζαν τη ζωή του. Θα μπορέσει, άραγε, η αέναη παλίρροια της θάλασσας να του επιστρέψει μνήμες κι ένα μέλλον που θα τον ελευθερώσει από τα δίχτυα του παρελθόντος;

'Ανοιξα το βιβλίο κι ένα φως ξεχύθηκε από τα κιτρινισμένα φύλλα, εικόνες και μυρωδιές που δεν άντεξαν στο χρόνο και εξαφανίστηκαν, πρόσωπα που ίσως να μην υπήρξαν ποτέ. Μα κι αν ακόμα έζησαν, πέρασαν από τη ζωή απαρατήρητα, σαν μια φρεγάτα χωρίς πανιά που την παρασέρνει η λήθη. Νόμιζα πως βρισκόμουν μπροστά σε κάποιο θαύμα. Αυτούς ακριβώς τους ανθρώπους έψαχνα να συναντήσω. Αυτούς που έζησαν διακριτικά αλλά χάραξαν ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας.

Ανοίγω πάλι τις σελίδες της ψυχής της Δομινιτιανής. Είναι σαν κρυφή ερωμένη μου στο διάβα των αιώνων. Επιλέγω, από το τεράστιο βιβλίο της, τα αποσπάσματα που φωτίζουν τις αναμνήσεις μου και χαράζουν ένα ξεχωριστό μονοπάτι. Απολαμβάνω το νοερό ταξίδι μου μέσα στην αφιλόξενη νύχτα».