ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Μετά τις πολιτικές εξελίξεις στην ευρωπαϊκή ήπειρο (1989-1990), άνοιξαν οι θύρες για την προώθηση και επιβολή των νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων στο οικονομικό και κοινωνικό πεδίο, ιδιαίτερα σε χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, μεταξύ των οποίων η Ελλάδα αποτέλεσε τον «αδύνατο κρίκο». Οι αντιλήψεις αυτές εκφράστηκαν μέσα από την υιοθέτηση των «Μνημονίων», που επέφεραν εξαιρετικής σημασίας περιορισμούς στα κοινωνικά δικαιώματα, και, μεταξύ άλλων, στα εργασιακά δικαιώματα. Η κατάσταση αυτή προκάλεσε τις αντιδράσεις των συνδικαλιστικών οργάνων (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ κ.ά.) που προσέφυγαν στους αρμόδιους, επί τούτω, διεθνείς οργανισμούς, ήτοι την Διεθνή Οργάνωση Εργασίας και την Επιτροπή του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη.

Τα όργανα αυτά, καίτοι μη έχοντα χαρακτήρα δικαιοδοτικού οργάνου, εξέφρασαν, σε γενικές γραμμές, κοινές θέσεις στο ζήτημα αυτό. Χωρίς να προβούν σε πλήρη αποδοκιμασία των διαφόρων μέτρων λιτότητας, λαμβάνοντες υπόψη τις συγκεκριμένες οικονομικές καταστάσεις, έδωσαν έμφαση στις επιπτώσεις που είχαν τα μέτρα αυτά στις πλέον ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού (συνταξιούχοι, νέοι, γυναίκες κ.ά.). Πιο ρηξικέλευθη από τη ΔΟΕ, η Επιτροπή του ΕΚΧ προσδιόρισε με σαφήνεια ποια μέτρα παραβιάζουν τις διατάξεις του Χάρτη, υπογραμμίζοντας ιδιαίτερα τον ‘σωρευτικό’ αντίκτυπό τους στα κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων. Παρ’ ότι δε, όπως ελέχθη, τα όργανα αυτά δεν έχουν δικαιοδοτικό χαρακτήρα, αφενός η πολιτική διάσταση των διαπιστώσεών τους δεν μπορεί να προβλεφθεί, αφετέρου, και αυτό αφορά ιδιαίτερα τον ΕΚΧ, οι διαπιστώσεις της Επιτροπής δεν μπορούν, στο νομικό επίπεδο, να αγνοηθούν από τα εθνικά εκτελεστικά και δικαιοδοτικά όργανα.