ΟΙ ΘΡΥΛΟΙ ΤΟΥ ΑΙΜΟΥ

Τα δάση ήταν τρία: της Παναγιάς, της Γριάς και της Τσιγγάνας. Όταν φυσούσε αέρας, θρόιζε πάντα το ένα, ενώ τ' άλλα έμεναν σιωπηλά. Σαν έπιανε ο νοτιάς κάτω απ' τον κάμπο και ανακάτευε τα κλωνάρια του δάσους της Παναγιάς, αυτό θρόιζε, και τα άλλα δυο, της Γριάς και της Τσιγγάνας, που ήταν πιο απάνεμα, σώπαιναν: λες και άκουγαν παλιούς θρύλους για χαϊντούκους που τους εξιστορούσε το δάσος της Παναγιάς.
'Αλλες μέρες πάλι, με το γύρισμα του αέρα, με την ίδια απόκρυφη και μυστική γλώσσα, αυτά έπιαναν την κουβέντα. Δεν έχω άλλη ανάμνηση απ' τα παιδικά μου χρόνια, γεμάτη με τόση γοητεία, όπως αυτό το κουβεντολόι που είχαν εδώ και αιώνες τα τρία δάση.
Θυμάμαι πως μικρά παιδιά βγαίναμε τα καλοκαιρινά βράδια με αστροφεγγιά στην αυλή με τα χωμένα στο σκοτάδι τσιμσίρια. Στο βορρά, στο φωτεινό ουρανό, βλέπαμε να διαγράφονται οι σκοτεινές κορφές των δέντρων.
Στ' αυτιά μας έφταναν απόκοσμοι ήχοι: λες και κυλούσαν χιλιάδες αόρατοι χείμαρροι, βούιζαν καταρράκτες, λες κι εκεί, στα σπλάχνα του δάσους, είχαν μαζευτεί νεράιδες και ξωτικά, που χόρευαν στα καταπράσινα ξέφωτα, φώναζαν και γελούσαν.