ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΚΑΛΒΟΥ

Δεν είναι λίγες οι πνευματικές ενασχολήσεις του Ανδρέα Κάλβου, για τις οποίες γνωρίζουμε ελάχιστα πράγματα. Αυτό εν πολλοίς εξηγείται από το γεγονός ότι η κριτική και η φιλολογική έρευνα έχουν επικεντρωθεί στις είκοσι ωδές του, με αποτέλεσμα να έχουν πρωτίστως αναδειχθεί η προδρομικότητα της ποιητικής συνεισφοράς του και οι δασικές συνιστώσες που συνέβαλαν στη διαμόρφωσή της. Έτσι, πολύς λόγος έχει γίνει για την προ του 1826 δραστηριότητα του Κάλβου, ενώ σαφώς λιγότερες είναι οι συμβολές που συζητούν τη μετά το χρονικό αυτό σημείο παρουσία του. Ωστόσο, όσο και αν παραμένει αδιαμφισβήτητη η ποιητική αξία του, καλό είναι να μην περιθωριοποιείται εντελώς η υπόλοιπη δράση του. Το εύρος των ενδιαφερόντων του και η πολυμέρεια της προσωπικότητάς του αξίζουν να μελετηθούν συστηματικότερα, ώστε να διαφανεί η γενικότερη συνεισφορά του στα νεοελληνικά γράμματα και να αναδειχθεί σφαιρικότερα και πληρέστερα ο χαρακτήρας του. Στο πλαίσιο αυτό, αποκτά ιδιαίτερη σημασία η επαναφορά στο προσκήνιο των δύο τελευταίων καλβικών μεταφραστικών εργασιών, οι οποίες διέλαθαν έως σήμερα της προσοχής των ερευνητών. Οι εν λόγω απόπειρες δεν είναι σημαντικές μόνο επειδή φανερώνουν τα έτσι κι αλλιώς δεδομένα και μαρτυρημένα και από άλλου θεολογικά ενδιαφέροντα του Κάλβου. Παρουσιάζουν ενδιαφέρον, επειδή φωτίζουν τη σχέση του ποιητή με τον αγγλικανισμό, ιδίως μετά τη δεύτερη εγκατάσταση του στη γηραιά Αλβιόνα, και αναδεικνύουν τις συστηματικές προσπάθειες του συγκεκριμένου θρησκευτικού δόγματος για διάδοσή του έξω από τα όρια του Ηνωμένου Βασιλείου. Παράλληλα, καταδεικνύουν το εύρος της γλωσσομάθειας του Κάλβου, ενώ ξεχωριστή αποβαίνει η σημασία τους για τη μελέτη της εξέλιξης των ελληνικών του.