Όσο περίσσεια είναι η ομορφιά στη Μανιάτικη γη τόσο λιγοστά είναι τα καλλιεργήσιμα εδάφη. Κι αυτά που υπάρχουνε τα κερδίσανε οι παλαιότεροι σε ένα τιτάνιο αγώνα ενάντια στην ανυπόταχτη φύση και στα άγρια δεντρικά του λόγγου.
Για αιώνες οι αδούλωτοι Μανιάτες έδιναν αμέτρητες διπλές μάχες. Μια γιγάντια εποποιία για την ελευθερία τους. Αλλά και για την επιβίωση. Είχανε κηρύξει πόλεμο με την Τουρκιά αλλά και με τα άγρια εδάφη, που θέλανε να τα ημερέψουνε. Στο ένα χέρι κρατάγανε το όπλο. Στο άλλο χέρι την αξίνα και το αλέτρι.
Ποιο ήτανε το πολυτιμότερο στοιχείο για την παραγωγή; Αυτό που ήτανε πάντα και που κύρια καθόριζε τις παραγωγικές δυνατότητες. Ήτανε το χώμα. Σε εκτάσεις τέτοιες ώστε να μπορεί να εγκατασταθεί κάποια καλλιέργεια. Το πρώτο που λογάριαζαν πάντα οι Μανιάτες ήτανε η αρετή της ανδρείας, της παλικαριάς. Μαζί με την ανδρεία λατρεύανε την φτωχική γη τους. Ξέρανε καλά ότι τούτη η άνυδρη, σπαρμένη με πέτρες γη της Μάνης ήτανε ο μόνος τροφοδότης τους. Αυτή θα τους έσωζε από την πείνα, που θα έφερνε η λιμοκτονία και θα είχε σαν συνέπεια: Είτε την ελάττωση του πληθυσμού. Είτε τον εξαναγκασμό του να υποκύψει στις απαιτήσεις του Τούρκου, που καραδοκούσε έξω από τα όρια της Μάνης.
Οι παλαιοί Μανιάτες, κατά κάποιο τρόπο που εμπνέει τον θαυμασμό, χρησιμοποίησαν το άφθονο υλικό, την πέτρα, για να καλύψουν τις στεγαστικές και οχυρωματικές τους ανάγκες, αλλά και να προστατέψουν τα ελλειμματικά στοιχεία, το χώμα και το νερό. Με πέτρα και με ασβέστη(που και αυτός ήτανε προϊόν της πέτρας) χτίσανε τους πύργους για να προστατεύονται από τις επιδρομές των Τούρκων αλλά δυστυχώς και για να τους χρησιμοποιούν στις διαμάχες των οικογενειών. Με την πέτρα φτιάξανε τα σπίτια τους. Τα βαριά, χοντρότοιχα σπίτια- καταφύγια στις καταιγίδες και στις βροχές, που μέσα τους φωλιασμένοι "δεν ακούγανε θεού βροντή". Τα ίδια αυτά σπίτια με τις ισκιερές καμάρες, τους προσφέρανε δροσερή διαμονή τα καλοκαίρια, όταν ο ήλιος του Νοτιά λαυρίζει τα πάντα. Τα κτίσματα των παλαιών Μανιατών στέκουν άφθαρτα μνημεία, μέχρι τις μέρες μας και μαρτυράνε την εργατικότητα, την αντοχή, το πολυμήχανο πνεύμα και την εφευρετικότητα των προγόνων μας. Είναι οι τοιχοποιίες, με τοίχο ξερολιθιά, τα λεγόμενα "γυρίσματα" που προστατεύουνε γύρω- γύρω τα χωράφια. Τόσο τα ήμερα όσο και τα αγριώματα. Είναι οι πλευρικοί τοίχοι, που στηρίζουνε τις αναβαθμίδες, τις λουρίδες της γης, που στέκουνε η μία κάτου από την άλλη για να διαφυλαχτούνε τα (επικλινή κατηφορικά) εδάφη. Είναι τα "καλντιρίμια", τα πέτρινα δρομάκια από χωριό σε χωριό. Είναι οι γηστέρνες (στέρνες, δεξαμενές), που χτιστήκανε για να μαζεύουνε το βρόχινο νερό. Έχουν υμνηθεί, λίγο ή πολύ, οι αγώνες των Μανιατών για την Ελευθερία. Δεν είναι όμως γνωστοί οι αγώνες που κάνανε για να κερδίσουνε τα μέσα συντήρησης, αλλά και για την προστασία της γης τους.
Οι αγώνες αυτοί των παλαιών Μανιατών για την προστασία της γης και την παραγωγικότητα των χωραφιών δεν έγιναν για μια φορά. Επαναλαμβάνονταν από γενιά σε γενιά, επί αιώνες και έδωσαν στο Μανιάτικο λαό τα μέσα για να σταθεί αγέρωχος απέναντι σε ένα πανίσχυρο και παμπόνηρο εχθρό. Συνεχίστηκαν και μετά τον Απελευθερωτικό Αγώνα και κρατάνε μέχρι σήμερα. Η Τιμή και η Δόξα για την Ελευθερία της Μάνης αλλά και οι σκληροί αγώνες για το ημέρωμα της γης, ανήκουν στην πολεμόχαρη ράτσα των Μανιατών. Το ίδιο όμως ανήκουν και στις γυναίκες Μανιάτισσες, που σαν πραγματικές αρχόντισσες κανόνιζαν την οικονομία της οικογένειας, ετοίμαζαν την λιτή αλλά υγιεινή τροφή του άντρα και των παιδιών. Τις Μανιάτισσες που δουλεύανε πλάι στον άντρα στις περισσότερες από τις γεωργικές εργασίες που θα περιγράψουμε. Αυτές τις περήφανες κόρες, συζυγούς, μάνες, αδελφές, θείες και γιαγιάδες, τις άξιες στη δουλειά, που όταν σήμαιναν τα σήμαντρα του πολέμου, σαν αληθινές " Σπαρτιατόγγοννες", έμπαιναν άφοβα στη μάχη. Για όλους αυτούς τους ταπεινούς και ανώνυμους δουλευτές της Μανιάτικης γης και ταυτόχρονα υπερασπιστές της Ελευθερίας και ανεξαρτησίας της, έπρεπε να γραφτούν κάποτε δύο λόγια. Αυτό το χρονικό του μεγάλου μόχθου και της αδάμαστης θέλησης επιχειρούμε να παρουσιάσουμε. Για να θυμούνται οι παλαιότεροι από εμάς. Και για να μαθαίνουν οι νεότεροι.
Όσο περίσσεια είναι η ομορφιά στη Μανιάτικη γη τόσο λιγοστά είναι τα καλλιεργήσιμα εδάφη. Κι αυτά που υπάρχουνε τα κερδίσανε οι παλαιότεροι σε ένα τιτάνιο αγώνα ενάντια στην ανυπόταχτη φύση και στα άγρια δεντρικά του λόγγου.
Για αιώνες οι αδούλωτοι Μανιάτες έδιναν αμέτρητες διπλές μάχες. Μια γιγάντια εποποιία για την ελευθερία τους. Αλλά και για την επιβίωση. Είχανε κηρύξει πόλεμο με την Τουρκιά αλλά και με τα άγρια εδάφη, που θέλανε να τα ημερέψουνε. Στο ένα χέρι κρατάγανε το όπλο. Στο άλλο χέρι την αξίνα και το αλέτρι.
Ποιο ήτανε το πολυτιμότερο στοιχείο για την παραγωγή; Αυτό που ήτανε πάντα και που κύρια καθόριζε τις παραγωγικές δυνατότητες. Ήτανε το χώμα. Σε εκτάσεις τέτοιες ώστε να μπορεί να εγκατασταθεί κάποια καλλιέργεια. Το πρώτο που λογάριαζαν πάντα οι Μανιάτες ήτανε η αρετή της ανδρείας, της παλικαριάς. Μαζί με την ανδρεία λατρεύανε την φτωχική γη τους. Ξέρανε καλά ότι τούτη η άνυδρη, σπαρμένη με πέτρες γη της Μάνης ήτανε ο μόνος τροφοδότης τους. Αυτή θα τους έσωζε από την πείνα, που θα έφερνε η λιμοκτονία και θα είχε σαν συνέπεια: Είτε την ελάττωση του πληθυσμού. Είτε τον εξαναγκασμό του να υποκύψει στις απαιτήσεις του Τούρκου, που καραδοκούσε έξω από τα όρια της Μάνης.
Οι παλαιοί Μανιάτες, κατά κάποιο τρόπο που εμπνέει τον θαυμασμό, χρησιμοποίησαν το άφθονο υλικό, την πέτρα, για να καλύψουν τις στεγαστικές και οχυρωματικές τους ανάγκες, αλλά και να προστατέψουν τα ελλειμματικά στοιχεία, το χώμα και το νερό. Με πέτρα και με ασβέστη(που και αυτός ήτανε προϊόν της πέτρας) χτίσανε τους πύργους για να προστατεύονται από τις επιδρομές των Τούρκων αλλά δυστυχώς και για να τους χρησιμοποιούν στις διαμάχες των οικογενειών. Με την πέτρα φτιάξανε τα σπίτια τους. Τα βαριά, χοντρότοιχα σπίτια- καταφύγια στις καταιγίδες και στις βροχές, που μέσα τους φωλιασμένοι "δεν ακούγανε θεού βροντή". Τα ίδια αυτά σπίτια με τις ισκιερές καμάρες, τους προσφέρανε δροσερή διαμονή τα καλοκαίρια, όταν ο ήλιος του Νοτιά λαυρίζει τα πάντα. Τα κτίσματα των παλαιών Μανιατών στέκουν άφθαρτα μνημεία, μέχρι τις μέρες μας και μαρτυράνε την εργατικότητα, την αντοχή, το πολυμήχανο πνεύμα και την εφευρετικότητα των προγόνων μας. Είναι οι τοιχοποιίες, με τοίχο ξερολιθιά, τα λεγόμενα "γυρίσματα" που προστατεύουνε γύρω- γύρω τα χωράφια. Τόσο τα ήμερα όσο και τα αγριώματα. Είναι οι πλευρικοί τοίχοι, που στηρίζουνε τις αναβαθμίδες, τις λουρίδες της γης, που στέκουνε η μία κάτου από την άλλη για να διαφυλαχτούνε τα (επικλινή κατηφορικά) εδάφη. Είναι τα "καλντιρίμια", τα πέτρινα δρομάκια από χωριό σε χωριό. Είναι οι γηστέρνες (στέρνες, δεξαμενές), που χτιστήκανε για να μαζεύουνε το βρόχινο νερό. Έχουν υμνηθεί, λίγο ή πολύ, οι αγώνες των Μανιατών για την Ελευθερία. Δεν είναι όμως γνωστοί οι αγώνες που κάνανε για να κερδίσουνε τα μέσα συντήρησης, αλλά και για την προστασία της γης τους.
Οι αγώνες αυτοί των παλαιών Μανιατών για την προστασία της γης και την παραγωγικότητα των χωραφιών δεν έγιναν για μια φορά. Επαναλαμβάνονταν από γενιά σε γενιά, επί αιώνες και έδωσαν στο Μανιάτικο λαό τα μέσα για να σταθεί αγέρωχος απέναντι σε ένα πανίσχυρο και παμπόνηρο εχθρό. Συνεχίστηκαν και μετά τον Απελευθερωτικό Αγώνα και κρατάνε μέχρι σήμερα. Η Τιμή και η Δόξα για την Ελευθερία της Μάνης αλλά και οι σκληροί αγώνες για το ημέρωμα της γης, ανήκουν στην πολεμόχαρη ράτσα των Μανιατών. Το ίδιο όμως ανήκουν και στις γυναίκες Μανιάτισσες, που σαν πραγματικές αρχόντισσες κανόνιζαν την οικονομία της οικογένειας, ετοίμαζαν την λιτή αλλά υγιεινή τροφή του άντρα και των παιδιών. Τις Μανιάτισσες που δουλεύανε πλάι στον άντρα στις περισσότερες από τις γεωργικές εργασίες που θα περιγράψουμε. Αυτές τις περήφανες κόρες, συζυγούς, μάνες, αδελφές, θείες και γιαγιάδες, τις άξιες στη δουλειά, που όταν σήμαιναν τα σήμαντρα του πολέμου, σαν αληθινές " Σπαρτιατόγγοννες", έμπαιναν άφοβα στη μάχη. Για όλους αυτούς τους ταπεινούς και ανώνυμους δουλευτές της Μανιάτικης γης και ταυτόχρονα υπερασπιστές της Ελευθερίας και ανεξαρτησίας της, έπρεπε να γραφτούν κάποτε δύο λόγια. Αυτό το χρονικό του μεγάλου μόχθου και της αδάμαστης θέλησης επιχειρούμε να παρουσιάσουμε. Για να θυμούνται οι παλαιότεροι από εμάς. Και για να μαθαίνουν οι νεότεροι.
ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΜΑΝΑΤΕΣBKS.0707005BKS.0707005ΠΙΕΡΡΑΚΕΑΣ ΒΑΣΙΛΗΣΠΙΕΡΡΑΚΕΑΣ ΒΑΣΙΛΗΣΛΑΟΓΡΑΦΙΑ-ΕΘΝΟΓΡΑΦΙΑΚατηγορία: ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ-ΕΘΝΟΓΡΑΦΙΑ •ΠΙΕΡΡΑΚΕΑΣ ΒΑΣΙΛΗΣ στην κατηγορία ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ-ΕΘΝΟΓΡΑΦΙΑ Συγγραφέας: ΠΙΕΡΡΑΚΕΑΣ ΒΑΣΙΛΗΣ Εκδοτικός οίκος: ΑΔΟΥΛΩΤΗ ΜΑΝΗ Σελίδες: 124 Ημερομηνία Έκδοσης: 2001 Όσο περίσσεια είναι η ομορφιά στη Μανιάτικη γη τόσο λιγοστά είναι τα καλλιεργήσιμα εδάφη. Κι αυτά που υπάρχουνε τα κερδίσανε οι παλαιότεροι σε ένα τιτάνιο αγώνα ενάντια στην ανυπόταχτη φύση και στα άγρια δεντρικά του λόγγου. Για αιώνες οι αδούλωτοι Μανιάτες έδιναν αμέτρητες διπλές μάχες. Μια γιγάντια εποποιία για την ελευθερία τους. Αλλά και για την επιβίωση. Είχανε κηρύξει πόλεμο με την Τουρκιά αλλά και με τα άγρια εδάφη, που θέλανε να τα ημερέψουνε. Στο ένα χέρι κρατάγανε το όπλο. Στο άλλο χέρι την αξίνα και το αλέτρι. Ποιο ήτανε το πολυτιμότερο στοιχείο για την παραγωγή; Αυτό που ήτανε πάντα και που κύρια καθόριζε τις παραγωγικές δυνατότητες. Ήτανε το χώμα. Σε εκτάσεις τέτοιες ώστε να μπορεί να εγκατασταθεί κάποια καλλιέργεια. Το πρώτο που λογάριαζαν πάντα οι Μανιάτες ήτανε η αρετή της ανδρείας, της παλικαριάς. Μαζί με την ανδρεία λατρεύανε την φτωχική γη τους. Ξέρανε καλά ότι τούτη η άνυδρη, σπαρμένη με πέτρες γη της Μάνης ήτανε ο μόνος τροφοδότης τους. Αυτή θα τους έσωζε από την πείνα, που θα έφερνε η λιμοκτονία και θα είχε σαν συνέπεια: Είτε την ελάττωση του πληθυσμού. Είτε τον εξαναγκασμό του να υποκύψει στις απαιτήσεις του Τούρκου, που καραδοκούσε έξω από τα όρια της Μάνης. Οι παλαιοί Μανιάτες, κατά κάποιο τρόπο που εμπνέει τον θαυμασμό, χρησιμοποίησαν το άφθονο υλικό, την πέτρα, για να καλύψουν τις στεγαστικές και οχυρωματικές τους ανάγκες, αλλά και να προστατέψουν τα ελλειμματικά στοιχεία, το χώμα και το νερό. Με πέτρα και με ασβέστη(που και αυτός ήτανε προϊόν της πέτρας) χτίσανε τους πύργους για να προστατεύονται από τις επιδρομές των Τούρκων αλλά δυστυχώς και για να τους χρησιμοποιούν στις διαμάχες των οικογενειών. Με την πέτρα φτιάξανε τα σπίτια τους. Τα βαριά, χοντρότοιχα σπίτια- καταφύγια στις καταιγίδες και στις βροχές, που μέσα τους φωλιασμένοι "δεν ακούγανε θεού βροντή". Τα ίδια αυτά σπίτια με τις ισκιερές καμάρες, τους προσφέρανε δροσερή διαμονή τα καλοκαίρια, όταν ο ήλιος του Νοτιά λαυρίζει τα πάντα. Τα κτίσματα των παλαιών Μανιατών στέκουν άφθαρτα μνημεία, μέχρι τις μέρες μας και μαρτυράνε την εργατικότητα, την αντοχή, το πολυμήχανο πνεύμα και την εφευρετικότητα των προγόνων μας. Είναι οι τοιχοποιίες, με τοίχο ξερολιθιά, τα λεγόμενα "γυρίσματα" που προστατεύουνε γύρω- γύρω τα χωράφια. Τόσο τα ήμερα όσο και τα αγριώματα. Είναι οι πλευρικοί τοίχοι, που στηρίζουνε τις αναβαθμίδες, τις λουρίδες της γης, που στέκουνε η μία κάτου από την άλλη για να διαφυλαχτούνε τα (επικλινή κατηφορικά) εδάφη. Είναι τα "καλντιρίμια", τα πέτρινα δρομάκια από χωριό σε χωριό. Είναι οι γηστέρνες (στέρνες, δεξαμενές), που χτιστήκανε για να μαζεύουνε το βρόχινο νερό. Έχουν υμνηθεί, λίγο ή πολύ, οι αγώνες των Μανιατών για την Ελευθερία. Δεν είναι όμως γνωστοί οι αγώνες που κάνανε για να κερδίσουνε τα μέσα συντήρησης, αλλά και για την προστασία της γης τους. Οι αγώνες αυτοί των παλαιών Μανιατών για την προστασία της γης και την παραγωγικότητα των χωραφιών δεν έγιναν για μια φορά. Επαναλαμβάνονταν από γενιά σε γενιά, επί αιώνες και έδωσαν στο Μανιάτικο λαό τα μέσα για να σταθεί αγέρωχος απέναντι σε ένα πανίσχυρο και παμπόνηρο εχθρό. Συνεχίστηκαν και μετά τον Απελευθερωτικό Αγώνα και κρατάνε μέχρι σήμερα. Η Τιμή και η Δόξα για την Ελευθερία της Μάνης αλλά και οι σκληροί αγώνες για το ημέρωμα της γης, ανήκουν στην πολεμόχαρη ράτσα των Μανιατών. Το ίδιο όμως ανήκουν και στις γυναίκες Μανιάτισσες, που σαν πραγματικές αρχόντισσες κανόνιζαν την οικονομία της οικογένειας, ετοίμαζαν την λιτή αλλά υγιεινή τροφή του άντρα και των παιδιών. Τις Μανιάτισσες που δουλεύανε πλάι στον άντρα στις περισσότερες από τις γεωργικές εργασίες που θα περιγράψουμε. Αυτές τις περήφανες κόρες, συζυγούς, μάνες, αδελφές, θείες και γιαγιάδες, τις άξιες στη δουλειά, που όταν σήμαιναν τα σήμαντρα του πολέμου, σαν αληθινές " Σπαρτιατόγγοννες", έμπαιναν άφοβα στη μάχη. Για όλους αυτούς τους ταπεινούς και ανώνυμους δουλευτές της Μανιάτικης γης και ταυτόχρονα υπερασπιστές της Ελευθερίας και ανεξαρτησίας της, έπρεπε να γραφτούν κάποτε δύο λόγια. Αυτό το χρονικό του μεγάλου μόχθου και της αδάμαστης θέλησης επιχειρούμε να παρουσιάσουμε. Για να θυμούνται οι παλαιότεροι από εμάς. Και για να μαθαίνουν οι νεότεροι. ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΜΑΝΑΤΕΣ
Η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για την ευκολία της περιήγησης, την εξατομίκευση περιεχομένου και διαφημίσεων και την ανάλυση της επισκεψιμότητάς μας. Δείτε τους ανανεωμένους όρους χρήσης για την προστασία δεδομένων και τα cookies. ΠληροφορίεςΡυθμίσειςΑπόρριψηΑποδοχή
Αναγκαία-Λειτουργικότητας: Τα αναγκαία cookies είναι ουσιαστικής σημασίας για την ορθή λειτουργία της ιστοσελίδας μας επιτρέποντάς σας να κάνετε περιήγηση και να χρησιμοποιήσετε τις λειτουργίες της. Αυτά τα cookies δεν αναγνωρίζουν την ατομική σας ταυτότητα. Χωρίς αυτά τα cookies, δεν μπορούμε να προσφέρουμε αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδας μας.
Επιδόσεων: Τα cookies αυτά συλλέγουν πληροφορίες σχετικά με τον τρόπο που ανώνυμα οι επισκέπτες χρησιμοποιούν την ιστοσελίδα μας, για παράδειγμα, ποιές σελίδες έχουν τις πιο συχνές επισκέψεις.
Διαφήμισης: Αυτά τα cookies χρησιμοποιούνται για την παροχή περιεχομένου, που ταιριάζει περισσότερο στα ενδιαφέροντά σας. Μπορεί να χρησιμοποιηθούν για την αποστολή στοχευμένης διαφήμισης/προσφορών ή την μέτρηση αποτελεσματικότητας μιας διαφημιστικής καμπάνιας. Μπορεί να χρησιμοποιηθούν για να καθορίσουμε ποια ηλεκτρονικά κανάλια marketing είναι πιο αποτελεσματικά.
Αποθήκευση