ΟΙ ΩΡΑΙΟΙ ΓΚΡΕΜΟΙ

«Δεν ήταν πια μικρό κορίτσι, όμως ο χρόνος δεν την είχε αγγίξει. Τα βήματά της ήταν αργά, όχι σαν τότε που έτρεχε με την ψυχή στο στόμα, στα σκοτεινά με τη λαχτάρα να τον συναντήσει. Όσο πλησίαζε όμως ένα τρέμουλο κατάκτησε το κορμί της, που δεν μπορούσε να του επιβληθεί. Ο Κύρβας την όριζε πάνω απ' τη λογική της. Κοντοστάθηκε, έκανε να γυρίσει, να μην τον δει, φοβήθηκε πως δε θα κατάφερνε να τον κοιτάξει στα μάτια, να του μιλήσει, μα προχώρησε.

Είχε φτάσει κιόλας κι ήταν όλα καταραμένα ίδια, λες και βούτηξε στη δίνη του χρόνου, λες και ταξίδεψε χρόνια πίσω κι ήταν πάλι εκείνο το μικροκαμωμένο κορίτσι που την έκλεινε η νύχτα μέσα της κι ο Κύρβας την έβρισκε ακολουθώντας τους χτύπους της καρδιάς της. Κι αυτοί οι καταραμένοι γκρεμοί ήταν πιο ωραίοι παρά ποτέ...»