ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

Η ΕΠΙΘΑΝΑΤΙΑ ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

Φτάνουμε στο σημείο ακριβώς που ανάγγειλαν οι πρώτοι οραματιστές της μετα-καπιταλιστικής εποχής όταν, πέρα από τη βιομηχανική τάξη που μόλις γεννιόταν, διέβλεπαν μια διαφορετική κοινωνία: μια κοινωνία όπου ο "ελεύθερος χρόνος" θα αναδυθεί σαν μέτρο του ''πραγματικού πλούτου''. Ο ''ελεύθερος χρόνος'' όχι ως κατανάλωση τηλεόρασης και φαστ-φουντ, αλλά ως δημιουργικότητα, πέρα από την ''κοινωνικά αναγκαία εργασία''. Ο Γκορζ απορρίπτει τη φενάκη της απόλυτης ''αυτονομίας'' και, πιστός στη σαρτρική αντίληψη της αλλοτρίωσης, θεωρεί ως μέτρο της απελευθέρωσης της κοινωνίας την επέκταση της αυτονομίας, έναντι της ετερονομίας. Ωστόσο, η ετερονομία μπορεί απλώς να περιοριστεί, διότι ''η απόλυτη αυτονομία'' είναι είτε η ανακήρυξη του ανθρώπου σε Θεό, είτε η σαδιστική εκτροπή του φιλελεύθερου ατομικισμού και της εκμετάλλευσης του άλλου.

Η υπέρβαση της λογικής της ''ανάπτυξης'' και η μικρο-ηλεκτρονική επανάσταση συμβάλλουν ουσιαστικά σε αυτή την κατεύθυνση. Στον προβληματισμό του Γκορζ, αποφασιστικό ρόλο παίζει η υπέρβαση του ατομικιστικού-καταναλωτικού μοντέλου του νεοφιλελευθερισμού και της ''μεταμοντέρνας'' Αριστεράς, καθώς και του παραγωγικίστικου προτύπου της παραδοσιακής Αριστεράς, εν τέλει η επανανακάλυψη της συλλογικότητας.

Στο βιβλίο του διερευνά μορφές ανασυγκρότησης της κοινωνικότητας και του κοινοτισμού, στις αποδιαρθρωμένες μητροπόλεις του σύγχρονου καπιταλισμού.