Ο ΤΡΟΧΟΣ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ

Γεννήθηκες, ναι, αστική οικογένεια, ναι, βόρεια προάστια, ναι, τρεις ξένες γλώσσες, φυσικά, χορό, ιδιωτικό δημοτικό, μεγάλη προσαρμοστικότητα, γυμνάσιο, ωπ! Δημόσιο γυμνάσιο, οικονομικά προβλήματα πατέρα, κέρατο μητέρας στον πατέρα, κουμπάρος, μικρό πουλί, μεγάλο πορτοφόλι αν θυμάμαι καλά, έτσι ψιθυρίζονταν εκείνο τον καιρό. Αλλά ξεφύγαμε, δημόσιο γυμνάσιο, επαφή με άλλους ανθρώπους, διαφορετικούς. Εκεί άρχισες να κλείνεσαι στον εαυτό σου, εκεί είδες πόσο σου άρεσε να υψώνεις τοίχους. Και ήσουν καλή σε αυτό. Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που καταλαβαίνω πως η αθωότητα δεν είναι κόσμημα που γεννιόμαστε μαζί του και κάποια στιγμή χάνεται. Στην πραγματικότητα, καταναλώνεται, τελειώνει και συνήθως γρήγορα. Δες το σαν ένα μήλο, ξέρεις, σαν κι αυτό των πρωτόπλαστων, μόνο που κάθε του δαγκωνιά δηλητηριάζει κι από λίγο το παιδί που κρύβουμε μέσα μας, ε, κι αν μπορείς να δώσεις δύο χαρακτηριστικά στην εποχή μας, είναι η ακόρεστη λαιμαργία μας και η δίψα μας για αίμα. Ακόμα και για το δικό μας.