Ο ΨΥΧΑΚΙΑΣ ΚΑΙ Η ΞΙΠΑΣΜΕΝΗ

Και τότε ξεκίνησε...
«Τι λες, μωρέ; Καλά, Βαλέ, εσύ είσαι μπλα μπλα τελείως!» είπε η Ασλεϋ, λεκτικώς επιτιθέμενη προς εμέ!
«Μπλα μπλα; Για ποιο λόγο το λες αυτό;» απάντησα αμήχανα.
«Μα, με αυτά που λες, μπλα μπλα μπλα σου λέω, τι δεν καταλαβαίνεις;»
«Ορίστε; Προς τι η επίθεση;» απάντησα όλος μπλα. Οι άλλοι μάγκωσαν.
«Ποια επίθεση; Αχ, ξέχνα το, δεν ασχολούμαι άλλο. Είσαι και πολύ μεγάλος Μπλαμπλάς, τελικά!»
«Εγώ Μπλαμπλάς;»
«Ο μεγαλύτερος!»
Συγκατάβαση σε πρώτο στάδιο. Προσπάθησα να αλλάξω την κουβέντα, είθισται όμως 5 λεπτά later να γυρίσει και να μου πει: «Θα σταματήσεις επιτέλους, ρε Μπλαμπλά, μας έπρηξες τα μπλαμπλά με τα χαζομπλαμπλά σου». Ε, δεν άντεξα και ένα αποστομωτικό thunderbolt ξεράστηκε από το στόμα μου να την αποτελειώσει, τα κατάφερε και το ωστικό κύμα την παρέσυρε κλαίγοντας έξω από το μαγαζί, ενώ όλοι οι άλλοι την έδειχναν και γελούσαν. Στο περίπου, έτσι έγινε δηλαδή. Την άλλη βδομάδα που την πέτυχα στη σχολή και μιλήσαμε, ζητήσαμε συγγνώμη και από τότε μου συμπεριφέρεται εντάξει.