Ο ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΕΥΚΑΛΙΩΝΑ

Δεν πέρασε πολύς καιρός και ΅αύρα βαριά σύννεφα σκέπασαν όλη τη γη. Και όλο έρχονταν κι άλλα, ώσπου μαύρισε ο ουρανός και σκοτείνιασε όλη η πλάση. Ξαφνικά, μια εκτυφλωτική λάμψη φώτισε σύννεφα και γη κι ένας τρομερός κεραυνός, που έκανε να σειέται ο κόσμος ολόκληρος, αντήχησε σαν κακό προμήνυμα και σκόρπισε το φόβο και την αγωνία παντού. Μια νεκρική ησυχία ακολούθησε και ύστερα, απότομα, ξεσπάει το τρομερό κακό. Μέσα σε μια φοβερή κοσμοχαλασιά από αστραπές, βροντές και κεραυνούς, αρχίζει τρομερός κατακλυσμός, που ήταν σαν να άνοιγαν χιλιάδες καταρράχτες τ ουρανού και ρίχνανε στη γη τα νερά του απέραντου και αστέρευτου ?κεανού, χωρίς το κακό να λέει να σταματήσει.

Γέμισαν οι κάμποι από νερά, πλημμύρισαν και τα ψηλώματα και ο κατακλυσμός συνεχιζόταν, ώσπου έγινε όλη η πλάση μια θάλασσα και σκέπασε και τα πιο ψηλά βουνά. Μόνο ο πανύψηλος Όλυμπος κι ο δίκορφος Παρνασσός είχαν τις κορφές τους έξω απ το νερό. Εκεί που οι άνθρωποι δούλευαν τη γη τώρα κολυμπάνε ψάρια, κι εκεί που βόσκανε τα ήμερα κοπάδια των ζώων τώρα τρέχουν κοπάδια από δελφίνια. Κανένας άνθρωπος δε θα πρεπε να έχει μείνει πια ζωντανός, ύστερα από τέτοιο κακό. Και ό΅ως δεν έγινε έτσι. Πάλι ο Προμηθέας χάλασε τα σχέδια του Δία και έσωσε απ την ολοκληρωτική καταστροφή το γένος των ανθρώπων.