Ο ΦΛΟΓΟΚΡΥΠΤΗΣ

«Ναι, ας το πούμε έτσι. Τέλειωσα ό, τι είχα να κάνω εδώ μέσα».
«Μα δεν είναι δυνατόν!», λέει ο υπάλληλος, βγάζοντας αναστατωμένος τα γυαλιά. «Δεν σας θυμάμαι καθόλου. Είχατε εξαφανιστεί πουθενά; Μοιάζετε νέος».

«Η διευθύντρια», τον διακόπτω με στεντόρεια φωνή -μήπως και τον ξυπνήσω από το λήθαργο στον οποίο έχει καταφανώς βυθιστεί- «η διευθύντρια, κύριέ μου, είναι μέσα;»
Και του δείχνω επίμονα την πόρτα που βρίσκεται πίσω και αριστερά του.

Παίρνει από το συρτάρι ένα κλειδί και ξεκινάει. Ανεβαίνουμε άλλες σκάλες και φτάνουμε σ' έναν διάδρομο στολισμένο με πορτρέτα γυναικών. Εκεί υπάρχει κάποια μικρή πόρτα. Ο Βλάσης ανοίγει και περιμένει, ευγενικά δήθεν, να περάσω. Βρίσκομαι σ' έναν εξώστη.

Έναν εσωτερικό εξώστη που βλέπει σε μια ψηλοτάβανη σάλα γεμάτη μακριά τραπέζια, τοποθετημένα εγκάρσια. Επικρατεί σιωπή. Ωστόσο τις θέσεις στα τραπέζια καταλαμβάνουν πλήθος ένστολων ανδρών και γυναικών. Φορούν όλοι τα ρούχα που αναγκάστηκα να βάλω κι εγώ.