Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ

Μια μέρα, βουτώντας προς το ναυάγιο για το συνηθισμένο ενάμισι λεπτό της ρέμβης του χωρίς αναπνευστικά βοηθήματα, ο Μπίλι είδε ένα πτώμα να αιωρείται πάνω από τη γέφυρα, παγιδευμένο στο δίχτυ των σκουριασμένων συρμάτων και των μπερδεμένων αλυσίδων. Ο τύπος είχε μακριά ξανθά μαλλιά, ήταν το μόνο πράγμα πάνω του που εξακολουθούσε να δείχνει ζωντανό, καθώς επέπλεαν και κυμάτιζαν μέσα στο βαθυγάλαζο φόντο, και ξανθά γένια, τα αρρενωπά και έντονα χαρακτηριστικά του ήταν πρησμένα αλλά άθικτα ακόμη, όπως άλλωστε και τα ορθάνοιχτα γαλανά του μάτια που κοιτούσαν τον Μπίλι διαπεραστικά, σχεδόν αυστηρά, ο νεκρός και ο ζωντανός αιωρούνταν ο ένας απέναντι στον άλλο ενώ τους χώριζε μονάχα η αιωνιότητα. Ο Μπίλι γύρισε κολυμπώντας στην ακτή και δεν είπε τίποτα σε κανέναν για τη συνάντησή του, σαν να εκτελούσε εντολή του πεθαμένου να μην τον προδώσει και είχε την παράξενη αίσθηση πως του είχε δώσει το λόγο του.