ΝΟΑ ΝΟΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΙΣ ΝΟΤΙΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ

Προχωρούσαμε γυμνοί και οι δύο με τα ρούχα μας χωμένα στη ζώνη μας και το τσεκούρι στα χέρια διασχίζοντας αμέτρητες φορές το ποτάμι για ν' ακολουθήσουμε ένα τμήμα του μονοπατιού που ο σύντροφός μου λες και το έβρισκε από την οσμή του, αφού ήταν εντελώς σκεπασμένο από τη βλάστηση και σχεδόν αόρατο. Η απόλυτη σιωπή έσπαζε μόνο από τον ήχο του νερού που χτυπούσε στα βράχια και που ήταν το ίδιο μονότονος με τη σιωπή. Ήμασταν δυο, δυο φίλοι. Εκείνος ένας νεότατος άνδρας και εγώ σχεδόν γέρος, στην ψυχή και στο σώμα, γερασμένος από τα βίτσια του πολιτισμού, από τις χαμένες ψευδαισθήσεις. Το ευλύγιστο ζωώδες σώμα του έπαιρνε χαριτωμένα σχήματα. Περπατούσε μπροστά μου ερμαφρόδιτος.