ΝΕΟ ΓΑΛΛΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ 4

OLIVIER PY: ΘΕΑΤΡΑ
Ο Ολιβιέ Πυ είναι πολύπλευρη προσωπικότητα: θεατρικός συγγραφέας, αλλά και μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος, παίζει, τραγουδάει και σκηνοθετεί στο θέατρο και στην όπερα. Ένθερμος θιασώτης του "θεάτρου του λόγου ", θεώρησε υποχρέωσή του, ως διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου του Οντεόν, προτού αναλάβει τη διεύθυνση στο Φεστιβάλ της Αβινιόν, να επαναφέρει το θεατρικό κείμενο στο επίκεντρο του θεάτρου. Υπ' αυτή την έννοια, ένα από τα πρώτα έργα του, το Θέατρα (1998), επέχει θέση μανιφέστου. Μαζί με την Επιστολή στους νέους ηθοποιούς για να αποδοθεί ο λόγος τω λόγω, άλλο αισθητικό μανιφέστο, το Θέατρα είναι το πιο πολύ μεταφρασμένο κείμενο του Ολιβιέ Πυ.

PASCAL RAMBERT: ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Το έργο ανέβηκε στο Φεστιβάλ της Αβινιόν το 2011 και έκτοτε γνωρίζει διεθνή επιτυχία. Οι δύο εραστές, οι οποίοι παραμένουν σχεδόν ακίνητοι καθ' όλη τη διάρκεια του έργου, δεν έχουν παρά μόνο τις λέξεις για να πλήξουν ο ένας τον άλλον, γεγονός που πολλαπλασιάζει τη βία των δολοφονικών λόγων που ανταλλάσσονται. Ένας χείμαρρος διαλυτικών λόγων εκχύνεται και απλώνεται μπροστά στον θεατή: ο έρωτας, η γοητεία, ο αισθησιασμός, η κατοχή εκρήγνυνται και το δράμα βυθίζεται τελικά μέσα στη χολή. Συγκλονιστικά δυνατό επί σκηνής, το κείμενο του Ραμπέρ διαθέτει την ίδια δύναμη και όταν διαβάζεται κατά μόνας, σιωπηλά. "Θλίψη, πόνος, εκκωφαντική μοναξιά, θα περιπλανηθούμε στους ίδιους ψυχρούς τόπους". Η ηχώ αυτής της διπλής φωνής συνεχίζει να αντηχεί μέσα μας και μετά την εκφορά της τελευταίας λέξης.

CARINE LACROIX: BURN BABY BURN
To έργο γνώρισε επίσης πολύ γρήγορα μεγάλη επιτυχία σε όλη την Ευρώπη: μετά από μια ανάγνωση το 2007, ανέβηκε στο Studio-Theatre της Comedie-Francaise το 2010, προτού παρουσιαστεί στο Deutsches Theater του Βερολίνου, στο Μόναχο, στην Πράγα και στην Αργεντινή.
Σε ένα εγκαταλελειμμένο βενζινάδικο, πέρασμα και χώρο διακίνησης ναρκωτικών, όπως στη Δυτική αποβάθρα του Κολτές, συναντιούνται δύο σκληρές, αλλά ευαίσθητες έφηβες του τύπου Θέλμα και Λουίζ. Όλα αλλάζουν με την άφιξη ενός διανομέα πίτσας και τελειώνουν με ένα έγκλημα εξιλεωτικού χαρακτήρα, που συμβολίζει το θάνατο της παιδικότητας και της αθωότητας. Η Καρίν Λακρουά υπογράφει ένα πολύ δυνατό κείμενο με θέμα τον αποπροσανατολισμό μιας εφηβείας που παραπαίει μεταξύ αλλοπρόσαλλων ονείρων και σκληρής πραγματικότητας, παραδομένης, σαν από απροσεξία, στους δαίμονες του κακού που τη σέρνουν προς την άβυσσο, στη μέση του πουθενά.