ΝΑ ΖΕΣΤΑΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ ΣΤΙΣ ΠΛΑΓΙΕΣ ΤΟΥ ΔΙΣΤΟΜΟΥ

Στο Δίστομο συνήθως, μου ξεφεύγει το παρόν, γιατί ζω στο παρελθόν. Εκεί μόνον ζωντανεύουν οι παιδικές αναμνήσεις μου, σαν να μην τις έζησα κι αλλού για να κρατήσω σκηνές και γεγονότα. Νιώθω σαν να πλανιέμααι μέσα σ' ένα κλίμα παρελθόντος και παρόντος, που πάντα προτιμώ το πρώτο και κατά συνέπεια κάνω παρέα μ' αυτούς που με μεταφέρουν στα παλιά, έστω κι αν είναι πιο νέοι από μένα, γιατί αισθάνομαι κάποια συγγένεια μαζί τους. Θυμάμαι συχνά τη ρήση τπυ Τάκη Λάππα: "Η Λιβαδειά είναι η αγαπημένη μάνα, το Δίστομο η ψυχομάνα μου, η Αθήνα η κακιά μητριά μου η παραμάνα"

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ