ΜΠΑΛΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΙΣ

Μαζεύω γύρω μου χαρτιά τόσων ετών,
απομεινάρια μιας γιορτής που 'χει σκοπρίσει
γράφω ημέρα, μήνα, χρόνο, "ο αιτών",
και βεβαιώνω όσους μ' έχουν αγαπήσει
πως τους αγάπησα με μιαν αγάπη ίση
όμως τις ώρες της σιωπής κι όταν κοιμάμαι,
σαν κάποιος θρίαμβος να μ' έχει εκτοπίσει,
αγαπημένους μου απρόσκλητους θυμάμαι.

Κάτι τελείωσε λοιπόν; Ένα κοτσύφι
πήρε στα μαύρα του φτερά λίγη βροχή
ψηλά στη λεύκα που φωτίστηκε σαν νύφη
κι έχει στα φύλλα της δροσιά και ταραχή,
πήρε τον κόσμο τρεις φορές απ' την αρχή
κι απ' τη γιορτή που αναγγέλλει και δεν θα 'μαι,
κι απ' της φωνής του την απόδημη ψυχή,
αγαπημένους μου απρόσκλητους θυμάμαι.