ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΛΕΣ ΠΑΡΩΝ

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ

«Οι νέοι έχουν μια δυσοίωνη προοπτική: να ζήσουν. Και αυτά που θα ζήσουν -και ήδη ζουν- είναι φρικτά. Δεν έχουν -όπως δεν είχαν και οι γονείς τους- ορθή πορεία πλεύσεως. Ταξιδεύουν με πλοίο άγονης γραμμής. Στη διαδρομή δε θα συναντούν μικρά νησιά με γραφικά χωριά? θα συναντούν σκοπέλους κι ενδέχεται να χαθούν σε μια απλή φουσκοθαλασσιά. Τους δίδαξαν ψέματα πολλά? κι ούτε τους έμαθαν να κολυμπούν στα βαθειά.

Το βιβλίο αυτό δεν είναι σύγγραμμα παιδαγωγικό, ούτε ηθικολογικό. Είναι μια πνευματική γύρις. Όχι γλυκειά. Η γεύση είναι πικρή, όπως η αλήθεια. Αλλά χωρίς αλήθειες οι νέοι θα κτίσουν μια ψεύτικη ζωή, σαν αυτή που τους προσέφερε ? παλαιότερη γενιά με τις πνευματικές παλινωδίες της, την πλουτομανία της, τον αμοραλισμό της και την κατεδάφιση όλων των αξιών που αποτελούσαν το πρόπλασμα για τη δημιουργία αξιών». Σ. Ι. Κ.