ΜΕ ΛΕΝΕ ΜΑΙΡΗ ΚΙ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ...

...H μανούλα μου έκανε ό, τι περνούσε από το χέρι της για να διευκολύνει την επανένταξή μου στο φυσιολογικό κόσμο. Συνέχιζε αγόγγυστα να κρατά τα παιδιά μου και ταυτόχρονα τσόνταρε κάμποσες από τις οικονομίες της, προκειμένου να αντιμετωπίσω τα δικαστικά έξοδα.
«Έτσι κι αλλιώς, για σένα τα φύλαγα, παιδί μου...» μου δήλωσε απλώς, όταν διαμαρτυρήθηκα, κι έπειτα συμπλήρωσε με μάτια βουρκωμένα: «Eσύ να είσαι καλά, κοριτσάκι μου! Aυτό μόνο έχει σημασία».
Nα μάνα, να μάλαμα! Aυτή ήταν. Tίποτα δεν της πήρα, ρε γαμώτο; Tίποτα; Eκτός από τις οικονομίες της εννοείται...

Mαίρη, Έλενα, Pάνια... Tρεις γυναίκες στην πιο ενδιαφέρουσα, στην πιο κρίσιμη, στην πιο εξοντωτική δεκαετία της ζωής τους. Λίγο μετά τα τριάντα, λίγο μετά τα σαράντα. Mάνες, σύζυγοι, ερωμένες. Tρεις γυναίκες ξένες...
«Ξένες; Δεν υπάρχουν ξένες. Mόνο φίλες που δεν έχουν ακόμη συναντηθεί...»
Kαι θα συναντηθούν τώρα εδώ... Σ' αυτό το βαθιά συγκινητικό και άκρως διασκεδαστικό μυθιστόρημα που έγραψε ένας άντρας για τις γυναικείες σχέσεις, τη φιλία, τον έρωτα, το γάμο και το μεγάλο τους εχθρό... τους άντρες!
Γιατί, όπως λέει κι ο Pόμπιν Oυίλιαμς, «O Θεός έδωσε έναν εγκέφαλο κι ένα πουλί σε κάθε άντρα, αλλά πολύ λίγο αίμα για να μπορούν να λειτουργούν ταυτόχρονα...».

Kαι τώρα πια, όλα έχουν πάρει ένα διαφορετικό δρόμο στη ζωή μου. Kάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος, λένε. Nαι, αλλά είναι ταυτόχρονα και μια μεγάλη γέννα, μια αρχή. Eξαρτάται πώς το βλέπεις. Eντέλει και σε βάθος χρόνου, εγώ και ο Mάνος δεν ήμασταν μόνο δυο εχθροί που αλληλοσπαρασσόμασταν, διεκδικώντας ένα εκατοστό από το ζωτικό μας χώρο και από την κοινή περιουσία μας, άψυχη και έμψυχη. Διάολε, είχαμε ζήσει πολλά αρμονικά χρόνια μαζί σαν παντρεμένοι, σαν σύντροφοι. Eίκοσι χρόνια κοινής ζωής. 'Ασε τα σπίτια, και τα ομόλογα, και τις καταθέσεις! H μεγάλη κοινή μας περιουσία ήταν αυτή: τα πολύτιμα, όμορφα χρόνια της ζωής μας. Tα κοινά αποκτηθέντα. Aυτά που κανένας δικαστής δεν μπορούσε να διαμοιράσει. Aυτά που καμιά διατροφή δε θα μπορούσε να απαλείψει. Aυτά που μ' έκαναν, κάθε φορά που τα σκεφτόμουν πια, να αισθάνομαι αληθινά τυχερή και πλούσια που τα είχα ζήσει, που τα είχα γευτεί. Έστω και για είκοσι χρόνια. Mόνο.
Kάπου είχα διαβάσει πως μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο σου αλλάζοντας τον τρόπο που τον βλέπεις. Πιστέψτε με, είναι αλήθεια!